Informatiboek esan dute, ikustea merezi duen informatibo ia bakarrak, behintzat –Iparraldearen orenaz ari naiz, noski, ironia izpirik gabe–: euskaldun bat izan da aurten gure ordezkari Mister France lehiaketan. Euskaldun, ezen ez soilik euskal herritar, gainera Miarritzeko. Eta kirol entrenatzaile. Coach, zehatzago. Masa muskular gehiegi lehiaketarako, nahita galdu behar izan zuen –badakizue, ohikoan egiten ditugun gauza horiek–. Halere, fisikoa ezinbestekoa dela ukatu gabe, burua aldarrikatu du: “Nik badut mezu bat emateko jendeari, kirola egin dezatela egunero, ongi izateko”. Tira, izan zitekeen “irakur dezatela Pierre Bourdieu egunero, ongi izateko”, baina ez dago gaizki. Domaia da, hartara, titulua Okzitaniako lehiakideak irabazi izana.

Gera gaitezen, ordea, gure misterraren mezuarekin. Kirola egin behar dugu, gainera egunero. Betidanik egon naiz kirolaren kontra, oso, ezinikusiraino. Horrexegatik ez dut sekula praktikatu. Ea, sekula, gazte garaian bai, nola ez, baina egiaz kirola egiten ari nintzenaren kontzientziarik gabe. Gero egia da urteekin herdoil moduko bat hasten zarela nabaritzen, min bat han, min bat hemen. Eta mugimendu minimo bat eskatzen dizula gorputzak berak, exijitzen. Horregatik hasi naiz praktikatzen niretzat kirol egokiena izan daitekeena: igeriketa. Eta ez hainbeste denik eta kirolik konpletoena omen delako. Igeriketa aukeratu dut, batez ere, igerilarien gorputzengatik. Halako gauza perfekturik. Ez gaizki ulertu, mesedez. Ez bilatu patologiarik: edertasunaren gorazarrea da, ez besterik. Eta kapital erotikoaren aitortza, kapital ekonomiko, sozial eta kulturalaren aldean, segur aski eliteek erabat monopolizatu ezin duten bakarra delako. Dirurik, ikasketarik, kontakturik ezean, kapital erotiko garrantzitsu baten jabe izan gaitezkeelako. Biologia alde, baina akaso kirol pixka batek lagunduta ere.