Baina zorionak gutxi irauten du prekarioaren etxean –eskuarki, alokairukoa, eta abusuzko prezioekin–. Beti bada eguna izorratuko dizun zerbait: kasu honetan, liburu baten argitalpena –eta ez nuen uste esaldi hori sekula idatziko nukeenik–. Sinatzailea, Pedro Vallin –La Vanguardia egunkarian politikaz idazten duena interesez jarraitzen dut, bestalde–. Titulua, ¡Me cago en Godard!. Eta tesia, masa-film estatubatuarrak ezkerzaleak direla, alegia, osagai aurrerakoi eta askatzaileak dituztela, Europako zinemaren joera burges, kontserbatzaile, beren baitara bilduaren aldean. Irakurri gabe ezin juzgurik eman, baina itxura guztia dauka urteko gafapasta libururik onenaren saria irabazteko.

Zer esango dizuet nik, Star Wars ere ikusi ez duen honek. Baina Rohmer, Pasolini, Buñuel ikusten hezi banaiz –ez intelektualkeriarik bilatu, otoi, hitz horietan; deskriptiboak dira erabat–. Laxe vs. Vallin, momentuz zalantzarik ez daukat. Baina etorkizunean, lotsa sentituko dut nire iragan filmikoaz? Arbuiatuko dut, uko egin, errudun sentituko naiz? Eta, jendeak tontotzat hartu baino lehen, bandoz aldatuko banintz? Kirioak dantzan dauzkat une honetan. Lasaitzeko, ez dakit Chopinen nokturno bat entzun, edo ikusi Gure Kasa Euskal Telebistan.