Les neiges du Kilimandjaro. Zuzendaria: R. Guédigian.
Frantzia, 2011. 107 minutu.

Burgestu ez, baina ikusten da Les neiges du Kilimandjaro filmeko protagonistek iraganean sakela hotzago eduki dutela orain baino. Sindikalista erretiratu, langabetu eta lapurren istorioa da Robert Guédigian zuzendariaren azken pelikula. Lan- eta bizi-baldintza hobeak lortzeko urtetan borrokatu duen pertsonaia da Michel, protagonista; beroaldi ekonomikoak baretu zuen langile borrokalariaren ideia sintetizatzen du. Christophe gazteak berriz, behargin berrien egoera gorria: lanik gabe, anaia txikiak aurrera atera behar eta lapurretan hasten da.

Filmak klase-elkartasuna goresten du, galdutako baloreak berreskuratzeko premia, eta ondo jaso dezake Michel bezalakoek historiaren momentu hau nola bizi duten: ezin berreskuratu izan zarena, oraingoak ez duela balio konturatu eta zer egin jakin ez. Baina ikuspuntu xaloegia edukitzea ere kritikatzen ahal zaio. Eta beharbada beharrezkoa da hori proposatzen duen balore aldaketa gauzatu ahal izateko, baina ez pelikula bat egiteko: Guédigian optimista antropologikoa da eta horren ondorioz eszena batzuk behartuegiak dira. Ez espero, bestalde, ideia iraultzailerik Marseillako proletarioen istorio honetan, atera daitezkeen ondorioak hurbilago baitaude karitatetik, justizia sozialetik baino.

Bainak bildu dizkiogu pelikulari eta ahaztu zaigu esatea gustatu zaigula, hala ere. Ez baita mundua diskurtso handietan eta hil ala biziko engaiamenduetan bukatzen, eta Les neiges du Kilimandjarok eragiten du pertsonaiekin halako hurbiltasun bat, “zinema sozial” esaten zaion horretako beste pelikula askok gustura hartuko luketena.