Pentsamoldea aldatzeko urtetako lana beharko bada ere, zibilizazio berria aurreikusten du Xabier Aierdi soziologoak. Prekarietatea bi modura uler genezake: batetik, baldintza ekonomikoetan pentsatuz, gaur egungo gizarte kapitalistaren eskeman. Jendea lekuz kanpo dago: soldatapeko izan behar badut bizitzeko eskubidea izateko eta kontsumitzaile izateko –kontsumitzen ez duena ez delako ezer–, zer egin soldatarik ez dudanean edo oso merke lan egiten badut? Bestetik, prekarietate estruktural hori eszenatoki berri bilakatu dezakegu, deshazkundetik eta austeritatetik abiatuta bizitzaren duintasuna, bizitzeko eskubidea beste zerbaitetan bilatu, soldatan eta kontsumitzeko gaitasunean jarri beharrean. Orain arte lanean aurkitu du gizakiak oinarria, baina dagoeneko ez bada prozesu produktiboan jende gehiago behar, non jarri zimenduak?

Menpekotasun ekonomizistak bultzatzen gaitu itxarotera krisia noiz bukatuko, lehengo berdinera bueltatzeko. Baina hori amaitu dela dio Aierdik, ekonomiak ezin duela etorkizunean munduaren zentro izan, giza duintasuna beste nonbait bilatu behar dela, ekonomikoa ez den gizarte harremanetarako egitura ezberdina nagusitu behar dela. Lanaren banaketa, denboraren erabilera lan sozialetarako, soldata unibertsal bermatua… formula baliagarriak izan daitezke. Baina egoera berriari zein formula ekonomikorekin erantzun erabakitzeko, aurretik ezinbestekoa deritzo gogoeta kultural antropologikoa hedatzea, bizimodu duina izateko eskubideari eta hori bermatzeko neurriei buruz.