Bikote kontzeptua apurtu duzue taldea eratzeko? Behin betiko da?

Ez. Bikote moduan bost urtetan aritu ostean, formatu handiagoa probatzeko asmoa genuen, bateria eta hori guztia. Ahalegin ikaragarria izan da, baina merezi izan du eta oso harro gaude lortutako emaitzarekin. Hala ere, beste taldekideek proiektu propioak dituzte; eta orain Munleteko betiko bi taldekideok gurean jarraituko dugu, proiektu honekin pilak ederto kargatu ostean.

Disko honetan iraganeko gordintasuna arindu eta melodiak gehiago landu dituzue…

Beno, zuzenean taldea izanda indar handiagoa daukagu, baina era berean gaur egungo emaitza rockeroagoa eta konbentzionalagoa da bai. Eta egia da tartean pop piezak daudela, baina baita bestelakoak ere.

Oraingoan elektronika zuen osagai nagusia izan ordez, erreminta soila da.

Bai, hori izan da proiektuaren helburu nagusienetako bat. Disko honetako kantuok biok egin ditugu teklatu eta erritmo kaxarekin beti bezala, eta gero taldeak “jantzi” ditu. Gu ez gaude ezertara itxita eta hori Munleten ezaugarri garrantzitsua da. Aspaldian rocka eskema eta estilo finkoetan mugatzen da, eta hori akatsa da, rocka hain errepikakorra eta motela bilakatu izanaren errudun.

Disko hau zuentzat egin al duzue? Ez al da estiloetan irekiegia izango jende askorentzat?

Bai, lehenik eta behin guretzat egin dugu, baina baita betikoaz nekatuta dauden entzuleentzat ere. Disko bariatua da, baina aldi berean entretenigarria, bere baitan sorpresa asko dituena eta soinu berriak helmuga dituena. Gu beti ahalegindu gara hortik ihes egiten. Agian asko eskatu diegu entzuleei, baina Munlet droga da 100%, adulteratu gabea, eta gure musika gustuak Stooges-etik Peaches-era doaz, Can-etik igarota... eta gehiago. Ez dugu hori guztia baztertuko, onartuagoak izatearen truke.