“Har itzazu oroitzapenak gonbidatu atseginen gisara. Utz egiezu elkar ezagutu dezaten, elkar zirikatu dezaten, moldatu daitezen elkarren artean. Erakuts egiezu etxea urratsez urrats: non gordetzen duzun une batez geldiarazi zintuen argazkia, non iragazten duten itzalek haien gorputz definitua, non egon daitezkeen zuk nabaritu gabe. Beren tokia guztiz hartzen dutenean, zure errutina eta zeri jarraitzen dion ikasten dutenean, utz egiezu berandura arte lo egiten, noraezean paseatu dezaten, zabal daitezen, uzkur daitezen, zure ametsekin bat egin dezaten. Baina, jarrai ditzazun nahi badute, ez ezazu egin”. Luis Muñozen Limpiar pescado liburuan irakurri nuen oroitzapenei buruzko aholku sorta. Aitortzen dut beranduegi irakurri nuela. Ordurako behin baino gehiagotan atera nintzen lasterka oroitzapen baten atzetik, aurkitzearen beldurrez betiere. Gauzak ziren bezalakoak aurkitzearen beldurra, ez baititugu gauzak bere horretan aurkitu nahi. Oroitzea, finean, gauzak itxuraldatzean datza. Oroitu nahiko genukeena sortu eta ahantzi nahiko genukeena desagertzea. Oroitutakoari amets, isla edota ilusio deitu; eta amestutakoari, berriz, egia, egitatea edota gertakaria.