Zer intentziorekin idatzi duzu Iturrino Handia?

Normalean nik jakiten dut nobela batek zer ibilbide izango duen eta nora iritsi nahi dudan. Iturrino Handiarekin ez da hori kasua Gehiago hartu nuen jolas askatzaile bat bezala. Nekaturik nengoen idaztetik, azkeneko nobelatik, eta konbentzituta ez nuela sekula gehiago beste nobelarik idatziko. Gainera, ez neukan motibaziorik ere. Baina halako batean, blog batean jolasean hasi eta Iturrino Handia aurkitu nuen. Eta berak kontatu zidan bere bizitza. Ez dut, beraz, nik meritu handiegirik. Baina egia da ni nobelei zentzu utilitarista bat ematen aritzen naizela, niretzat, nire bizitzarako, eta batzuk izan ditut sendabide –adibidez, aurreneko nobela, Mugetan, neukan gaitz zehatz batetik sendatzeko erabili nuen–. Hau berriro idazkuntzarekin adiskidetzeko erabili nuen. Eta benetan lagundu dit, idazten ari bainaiz hurrengo nobela bat ere.

Nola lagundu dizu?

Pentsatu nuen idazkuntzarekin adiskidetzeko gauza bat egin behar nuela: guztiz aske ibili. Aurreko nobeletan-eta, neure buruari ezartzen nion mundua esplikatu beharra, edo esperimentalki jokatu beharra... Hemen ez nion inolako zerarik jarri. Horregatik dio sarrerako esaldiak: Dakiguna egiten dugu, zer egiten dugun jakin baino lehen.

Azpimarratuko zenituzkeen nobelako berezitasunak?

Fikziozko jaun erreala da Cosme Iturrino. Gidatzen nauen jaun hori jarri dut hizketan, eta galbahea jarri diot: nire belarria. Ahozkotasunak agintzen ditu narrazioa eta nobela barnean dauden mugimenduak ere, ez dut inongo akotaziorik sartu.