Itxaro wrote: «Ttakun-kide amoltsuak, ez etsi. Gutiziarik gabe ez abia Liburu Azoka hanpurostara. Alderantziz, zatozte nirekin, Euskal Herrian zehar, milaka leku hunkigarri aurkitzen direlako, maite ditugunekin, liburu eta ordenadoreetarik urrun gozatzeko».

Itxaro maitea, lehenik eta behin barkamena eskatu behar dizut ordenadoreaz ari bainaiz erantzuna ematen: zera inplantatu zidanetik zinez gaitza zait bestela komunikatzen, literalki gaitza. Eta barkamena ere, ni bai, Azokara noalako. Ezinbestez, gonbidapen hagitz adeitsua jaso baitut omenaldia, aleungarrena, egin behar didatela esanez, eta bide batez Mortimer-en proiektuari babesa eta bulkada eman behar omen baitiot, halakorik beharko balu bezala... Gogara joanen nintzateke zuekin leku hunkigarriren batera, zer dakit nik, ekobaserriren batera, azkenean Inazio biloba birtualekiko paseoa desprogramatzera animatuko balitz. Baina, uler nazazue, saria jaso nuenetik -kasualitatez gaur hogei urte- ez naiz neure denboraren jabe.

Zuen hitzetan erdeinua sumatu dut Zatikia eta bere «egilea», Hector P. Mortimer, aipatutakoan. Bada, nire ustez, garaion seinale den hau bezalako lanei ateak ixteak ez digu mesederik egiten. Ez nazazue post-zibernetikotzat har esaten badizuet nik itxaropen handiak baditudala harengan jarriak. Jakina berak ez duela lerro bakar bat ere idatzi, lana beltzek osatu dutela besteren zatiki hautatuez, garaiko izpiritua islatu guran. Badakizue nik ezin dudala txintik ere esan bildu ohi naizen nazioarteko aholkularitza kontseiluetan mintzo denaz. Baina gure adiskidantzari zor diodan begiruneagatik, eta ziur nagoelako gure artean esandakorik ez dela gure artetik aterako, vox populi izaten hasi dena berretsiko dizuet. Software Gorenak enkargatu zigun literatura salbatzeko proiektuaren barruan dago Mortimer-en liburuarena. Argitaratu izan den bezala, guk sortu egile honen izenaren atzean Homer Project delakoaren anagrama dago. Luze joko luke den-dena azaltzeak.

Homero ere ez zen inoiz existitu, eta haren bi liburuek ahoz aho zebiltzan eta bestela galduko ziren istorioak bildu zituzten posteritaterako, agian ez orain arte uste izan den bezain modu espontaneoan, baizik eta nolabait bideraturik, Mortimer-en ekoizpena ere bideratua den bezala. Batek daki. Eta SESBk (Software Errepublika Sozialisten Batasunak alegia) bere agintepeko sistema osoaren birformateatzearen auzia gero eta garbiago plazaratzen duelarik, normala da jendea kezkatzen hastea, eta galderak egiten hastea, eta sinadurak eskatzea, eta abar. Baina gure herkideen jarrera gehiegizkoa da, tabernikola alaenak!, testuen itzultzaile automatikoari muzin egite basati hori, euskararen eta nik ez dakit zer esentziaren desagerpena dakarrelakoan. Eskerrak, bai, tregoan gauden. Konbentzituko ote ditugu, ote zaituzte, Mortimer dela etorkizuna, erabat galduko ez bagara?

Niri kemena akitu zait, egia esan. Gaur, gainera, bereziki malenkoniatsu nago, 2026.goa gogoan. Zein arin igaro diren hogei urte hauek! Mundu guztiak Atxagak eramango zuela, Kirmenek eramango zuela, eta azkenean, ia inork espero gabean, nik eraman nuen. Ustekabea bai, baina egia esan behar badizuet -aitorpenen orduan gaudenez-, ez zen izan hain ezusteko. Nik estrategia bat diseinatu nuen, ez nire loria bilatu nahian, euskararena baizik. Orain ez didate aitortuko, baina nire esker dago euskara Mortimer proiektuan. Orhan Pamuk-ek saria eraman zuen urtean argi ikusi nuen nola lortu. Oi, urte joanen zitala! Zuek zarpildu itzalia lehenera, Inazio, nork lekardake?