Berrogeita bi urtez izan ditugu harremanak. Hamasei urte nituela ezagutu genuen elkar anaiaren bidez, JOCek aprendizentzat antolatu hiru eguneko bilkuran. Ordurako Profesor mercantil diploma zuenak -garaiko amek semeentzat hain gogoko zuten lan moeta, garbia eta segurua, gurea ez bezalakoa- Banco Vizcayakoa utzia zuen jada. Harrigarriki, apaiz izan nahi zuen. Lagun egin ginen. Lagun minak, nahiz eta nik apaiz, fraile eta gainerako eliztarrekin arazo emozionalak izan, ezin nituen jasan. Baina Balen berezia genuen, egitura piramidalek maite ez dituzten horietakoa. Badia berekoak eta itsasoa amets, ez dira urriak izan gure artekoak, hondartza ezberdinetatik abiatuta egin izan ditugun igeriketa aldiak. Orain gurutzatuak, noiznahi batera. Eta lehorrean elkarrekin joaten ginelarik, biziki ongi hartua izan da gure etxeetan, gure amek prestatu otorduak inork ez bezala estimatzen baitzituen eta zinez eskertu. Fenómeno, interesante. Gogoan gordeko ditut besteren artean bere irri-karkailak, auzoak adi edukitzeko modukoak, nabarmendu gabe pasatu ezin zirenak. Azkenerako, euskalduntzea ere lortu zuen. Nahi zuen, behar zuen. Eta modu naturalean hasi zitzaigun euskaraz hitz egiten, artean gazteleraz mundua egina genuenoi.