EAPN Euskadi pobretasunaren eta gizarte-esklusioaren aurka diharduen sarea da, eta Europako beste sare handiago batean txertatuta dago. Bertan dabilen Julene Eigurenek azaldu digunez, "pobrezia tradizio handiko kontzeptua da, kultura guztietan agertu izan zaiguna baina denboran aldatu egin dena". Gaur egun, pobreziaren definizio hau ematen da ontzat: gizarte batek duintasunari eusteko gutxienekotzat daukan mailatik beherako egoera.

Alfonso Dubois adituaren ustez, jarrera bi suma ditzakegu pobreziaren zergatiak aztertzeko garaian. Hala, batzuen ustez, pobretasuna giza-taldeen berezko ezaugarria da, ezin da desagertu. Beste batzuek, berriz, unean uneko gizarte-egituren ondoriotzat daukate. Eta beraz konpongarria da, egitura horiek aldatuta noski.

Ez dakigu pobrezia neurtu daitekeen, baina bai neurtu egiten dela, baita dirutan neurtu ere. XX. mendean jaio zen pobreziaren atalasea edo ataria kontzeptua. Horren arabera, pobrea litzateke lekuan lekuko batez besteko per capita errentaren erdia baino gutxiagoko diru-sarrerak dauzkana. Duboisek dioenez, hala neurtuta erraz jakin daiteke -errazegi, esan nahi du Duboiek- nortzuk diren pobreak, lehenik, eta zenbat diren, bigarrenik. Huts handia Julene Eigurenentzat, pobrezia ezin baitaiteke, beraren ustez, diru-sarreren arabera soilik neurtu. "Hori baino askoz gehiago da". Adibide xume bat: neurtzeko modu horrek ez ditu gastuak kontuan hartzen.

Pobreziaren atalasea bestelako analisi batzuei gailendu zaie, eta haren arabera egiten dira gero estatistikak. Pobreak, gainera, sailkatu egin daitezke, euren diru-sarrerak biztanleko batez besteko errentatik urrunago edo hurbilago egon. Era horretan, koadroan agertzen diren lau taldeak ditugu.

Nazioarteko zenbait erakundek, halaber, erabateko pobrezia kontzeptua darabilte: eguneko dolar bat baino gutxiago irabaztea. Hala bizi dira munduan 1.100 milioi lagun. Eta bizi dira, harrigarria bada ere.