Ikerketa baten arabera ibai, erreka edota akueduktuetako tutuerietan bizi den bakterio batek naturan dagoen itsasgarririk indartsuena ekoiztu eta erabiltzen du bere lekuan mantendu ahal izateko.

AEBetako Indianako eta Brown-eko unibertsitateko ikerlariak izan dira azterketa aurrera eraman dutenak eta bertan Caulobacter crescentus bakterioa beira-pipeta batetik askatzeko mikronewton bateko indarra egin behar zela ikusi zuten. Datu hau extrapolatuz esan daiteke euro bateko txanpon baten gainean 4 tonako zerbait jartzearen antzekoa dela; hau gutxi gorabehera milimetro karratuko 70 newtoneko indarra da. Egungo gizartean erabiltzen ditugun itsasgarri indartsuenek milimetro karratuko 30 newton inguruko indarrez itsasten dute, beraz, topatutako itsasgarri naturalaren indarraren erdia baino txikiagoa dute.

Bakterioak ekoiztutako itsasgarria kantitate handitan ekoiztea da erronketako bat eta ondoren medikuntzako eta ingenieritzako azalerak estaltzeko erabiltzerik izango da.

Ikerketa honetan parte hartu duen Yves Brun bakteriologoak dioenez, "Itsasgarri hau gainazal hezeetan erabil daitekeenez, aplikazio desberdinak izan ditzake, hala nola, itsasgarri kirurgiko biodegradagarri gisa".

Caulobacter crescentus bakterioa hanka luze eta mehe baten bidez harrietan eta hodien barnealdean itsasten da. Hanka honen azpian azukre-molekula batzuk sortzen dira itsasgarri gisa, beraz azukre-mota hori kantitate handitan ekoiztea izango da ikerlariek izango duten hurrengo erronka, baina ezaugarri batekin: itsasgarria maneiatzeko tresnetan ez dadila itsatsi, bestela ezingo bailitzateke erabili.

Uganda eta Kongoko Errepublika Demokratikoaren artean dauden Rwenzoriko mendigain elurtuak elurrik gabe geratuko dira hogei urte barru Richard Taylor eta Andrew Muwanga ikerlariek egindako azterketa baten arabera. Une honetan kilometro koadro bat baino gutxiagoko glaziarra geratzen da aipatu mendietan.

Orain mende bat 6,5 kilometro koadroko glaziarra zegoen, baina 1990. urtean erdira txikitu zen. Orduz geroztik gaurdaino glaziarren urtze abiadura handitu egin da eta horregatik uste da 2025. urtearen inguruan ez dela elurrik geratuko. Horren ondorioetako bat paludismoa zabaltzea izango da, eltxoek orain hotzegiak diren lekuetara hedatzerik izango baitute.