Goiz altxatu da gaur Juan Jose, seiak aldera. Gero txirrindua hartu, eta kargatuta datorkion egunari aurrea hartzearren, inoiz baino txango luzeagoa egin du. Etxean bapo gosaldu du, eta zortzietarako badago bulegoan. Hantxe aurkitu ditu, berarentzat propio prestatuta, egunkari guztiek esandakoaren laburpena, irratietako lehen albistegietako titularrak eta Txilera egindako bidaiaren DVDa. Kabineteko buruak gaurko egitaraua gogoratu dio: ohi bezain estu ibiliko dira, baina gaur Madrilgo telebistan duen agerraldia dute zeregin nagusi. Ez du oso gustuko haraino joatea, baina entzute handiko lau kazetarik egingo dioten elkarrizketak merezi du. Kontu askori eman diote errepasoa: kazetari horiek beste pertsonaiekin izan duten jokabidea, gure gaiaz erakutsi duten jarrera, egingo bide dituzten galdera maltzurrak… eta amaieran, argi utzi behar dituen ideiak berretsi dituzte.

Jonathanek ere goiz jaiki behar izan du, hamarrak izango ziren gutxienez. Baina gaurkoa egun berezia da. Telebistara joan behar du, eta burua inoiz baino hobeto eraman nahi du. Donut pare bat irentsi ondoren, bere kolegaren izekoaren ileapaindegirantz abiatu da, oraingoan dohainik egingo dio kristoren orrazkera. Gomina kilo laurdenak eta 20 zentimetroko gandorrak erronkari eusteko prest dagoela jakinarazi diote Jonathani. Bere erredaktoreak bidalitako taxira igo denean, errege sentitu da.

Arratsaldeko seiak dira telebistako makilaje gela batetan sua piztu denean. Ez da gauza handia izan, baina bai Juan Jose eta Jonathan gela bakarrean sartzeko adinakoa. Juan Jose tipo atsegina da eta gaztea agurtu nahi izan du: "qué pasa, chaval". Jonathanek, "aquí...". Ezaguna egin zaio gorbatadun horren aurpegia. "Oye, yo a ti te he visto en la tele" ausartu da, eta esan ahala, bera ere gaur telebistan agertuko dela konturatu da. Oilartu egin da eta tenteago jarri zaio burukoa. Ispiluan duten irudiari zeharka begiratuz eman dituzte hurrengo minutuak. Juan Josek, gelatik ateratzeko orduan, bostekoa eman dio gazteari, eta Jonathanek konplitu nahi izan du: "a triunfar, tío".

Zortzietan hasi da Juan Joseren agerraldia. Ordu erdiz lasai eta erabateko segurtasunez erantzun du. Komunikazio arduradunak zoriondu egin du, bikain egon dela, eta esateko guztia esan duela.

Ikus-entzuleen datuak errepasatu ditu Juan Josek hurrengo goizean. Bere elkarrizketak ia %10a lortu zuen. Jonathanen agerraldiak % 20a, eta segur aski, gainerako telebista guztietan errepikatuko dute datozen egunotan.

Bitartean, Italiako telebista publikoan beste ordu erdiz mintzatu behar zen presidenteak "ezkerreko erradikala" eta "biolentoa" deitu dio aurrean duen kazetariari. Komunikabideekin eta kazetariekin tratatzen ez dakien politikoa dela aurpegiratu dio RAI-UNOko Mezzo'ora saioko kazetariak. Nori eta estetika ebakuntza gehien jasan duen politikariari. Eta orduan, Silvio aulkitik altxatu, zimurrik gabeko esku biguna luzatu dio elkarrizketa egileari eta platotik ihes egin du. Silviok ez du jada telebistan agertu nahi. Esateko gehiegi dauka.

Ia une berean, Uruguaiko Desafio al corazón lehiaketan agertu nahi dutenak ere badira. Ospitale batetako berogailuak lortzearren, Río Negro herriko biztanle guztiak desafioari aurre egiteko prest. Lokomotora erraldoi batetik tiraka hasi diren berrehun lagunen artean, zazpi hilda suertatu -suertatu…- dira eta beste pilo bat hankamotz edo besobakar. Orain, Uruguaikoan ezezik, munduko telebistarik gehientsuenetan erakutsiko dira lehiakideok. Ikus-entzuleen marka guztiak apurtu ditu lehiaketak. Badakite zer egin telebista-programatzaileek.

Telebistan agertu nahi. Agertu nahi. Hamaika ikusteko jaioak ginen, baina begi inozoen aurrean azaldu zaigu gabardinarik gabeko erakutsi zale zikina. Ankerra.