Narratiban errazagoa da azaltzea zer kontatzen duzun liburuan. Dena den, narratiban fikzio eta argumentu jakin baten bitartez gauza berdinak adierazi nahi izaten dira: heriotza, bakardade sentimendua, sexuaren edo maitasunaren aurreko esperientziak... Nik hori bera egin dut baina fikziozko pertsonaien ordez ni pertsonaia hartuta. Horrelako banidosoak gara poetak!

Eguneroko bizitzan: nire familian, nire lagunetan, nire amodio ezinezko eta posibleetan, baina hori guztia fideltasun dokumentalista batekin manipulaturik. Hemen agertzen dena ni naiz, baina ez hainbeste. Egunerokotasunaz da gehienbat liburua, baina egunerokotasuna gai mitiko bihurtuta. Orain pentsatzen dugu antzinako erromatarrak edo Veneziako dukeak zer zoriontsu ziren, baina ziur aski bere eguneroko bizitzan guk egiten ditugun gauza berberak egiten zituzten, antzekoak edo okerragoak akaso. Bada, ni pixka bat atera naiz nigandik eta nire eguneroko bizitza etorkizunetik bezala begiratzen saiatu naiz.

Nire gaztetasuna ospatzea. Azken batean gazte guztiak dira ederrak, ni barne; edo ederrak ez bagara ere, izango garen baino ederragoak bai behintzat. Baina horren ospakizuna den arren, liburuak badauka puntu mingotsen bat eta nihilismo asko, nik gauzetan ez dudalako gehiegi sinesten. Hala ere, zerbaitek salbatzen ahal bagaitu, hori umorea eta ukimena -harreman pertsonalak- dira.