Jakina da ipuinak ez direla ideien gainean egiten, ipuinak istorioak kontatzen ditu, eta ideiak, pentsamenduak eta bestelako abstrakzioak istorio konkretuetan hezur-mamitu behar dira. Guk bagenuen ideia (adopzioa, batetik; harrera-familietan hartutako umeak, bestetik); bagenituen pertsonaia nagusiak (Pirritx eta Porrotx pailazoak, haurrek aski ezagunak dituztenak); bagenuen tonua ere, umoretsua behar zuen izan, pailazoen haritik, baina guztiarekin ardatza falta zitzaigun: istorioa. Istorio on eta sinesgarri bat falta zitzaigun. Ezer okurritzen ez zitzaigunez, eta batzuetan ez denez gauza batekin larregi itsutu behar, arrantzara joan ginen Getariara Pirritx, Porrotx eta hirurok (hirugarrena idazlea, noski).

Hain zuzen ere. Hasi ziren, bada, Pirritx eta Porrotx arrantzan, ezinean. Aldamenean gizon zahar bat zegoen, oso trebea kainaberarekin. Porrotxek iskanbilak izan zituen hasieran harekin, arrantzale zaharraren txantxak ez zituelako ulertzen edo. Kontua da bat-batean, neska txiki bat agertu zela, Li, txinatarra jatorriz eta itxuraz, baina getariar peto-petoa. Gizon zaharraren biloba zen, gainera. Eta Lik bere historia kontatu zigun.

Guztiok daukagula istorio interesgarri bat kontatzeko (sexu, jatorri, azalaren kolore, familiaren egitura eta bereizketak egiteko gizarteak dituen modu txoroen gainetik), eta jakina, istorio bat kontatzeko duena interesgarria da beti.