Badakit udalekuak ezagutu izan dituen jendeari bereziki xarmangarri egin zaiola liburua, oroitzapen asko ekarri dizkiolako gogora. Nolanahi ere, nik nahiko nukeena halakorik ezagutzen ez duenak ere liburua ontzat hartzea eta irakurtzen ondo pasatzea izango litzateke. Ez dakit lortuko dudan hori.

Beno, kokalekua udalekua da, baina azkenean adoleszentziaz hitz egiten da bertan, garai horretan egiten diren milaka aurkikuntzez, izaten diren nahi eta ezinez, inbidiaz eta zalantzaz, eta baita pozez ere. Eta poza azpimarratu nahi dut, liburu honek hasieran "Hau da poza!" zuelako titulu, gero «Uda betiko balitz» izenburuagatik aldatu banion ere. Zergatik jarri nahi nion «Hau da poza!» titulu bezala? Bada, oso arraroa delako liburuetan poza agertzea, ohiz sentimendu tristeagoak, ilunagoak agertzen dira beti. Baina niri garai hartaz eta bereziki udako sasoiaz oroitzean, halako sentimendu baikorrak eta pozezkoak etortzen zaizkit bereziki gogora. Eta liburu honetan denetik dago, sentimendu asko agertzen direlako, baina halako onerako zera bat-edo azpimarratzen da gehien.

Ez, ez! Liburuan agertzen da nik argitaratu dudan lehenengo poema, eta hartan diodan moduan, hau ez da, inondik ere, udalekua paradisutzat hartzea, baizik eta bizitzaren laboratorio txiki bat bezala, toki itxi bat delako eta horrelako batean harreman sare asko sortzen direlako.