Hegazti harrapariak, harraparitza ogibide duten heinean, haragizale sutsuak dira. Espezie guztiek honako ezaugarri orokorrak betetzen dituzte: gakodun moko sendoa batetik, euren harrapakinen haragia urratzeko erabiltzen dutena. Begi borobil handiak, harrapakinak zehaztasun handiz antzemateko, eta nola ez, hankatzar luzeak erpe zorrotzekin, biktima sendo heltzeko. Hegaztitzar hauek ederki diseinatuta daude beren eginbeharretarako, alegia espezializazio maila gorena lortu dute, justu harrapakina ehizatu, hil eta labanarekin arituko balira bezala zatikatzeko. Ikusmena eta entzumena ere bikainak dituzte. Ehiztari sena barru-barruraino sartua daukate, nahiz badauden espezieak sarraskijale izatera ohitu direnak, gorpuzkinak aprobetxatzen dituztenak. Alferkeria ote da arrazoia? Talde honetan sailkatzen dira saiak.

Zenbait ezaugarri orokor aipa dezakegun arren, ezaugarri asko aldakorrak dira espezie bakoitzaren arabera. Hainbat faktorek eragiten du aldakortasun horretan: ehizatzen duten harrapakin mota, gaueko edo eguneko harraparia den, bizi ohiturak...
Esate baterako, eguneko harrapari askotan, dimorfismo sexuala ikusten da, hau da, emeak arrak baino dezente handiagoak dira, eta kasu askotan baita ehiztari trebeagoak ere. Saien kasuan ordea, ez da horrelakorik ikusten, kumeen zaintza eta elikadura, eme eta arrek hartzen duten erantzukizuna baita.
Espezializazio maila altuaren aipua egin dugu, eta hau, ehizatuko duten harrapakin motak baldintzatua egongo da. Erabiliko den ehiza-teknika ezberdina izango da. Adibidez, airean dabiltzan txoritxoak ehizatzen dituztenek, gabiraiek eta aztoreek esate baterako, puntako trebezia dute hegalaldi mugimenduetan. Aldiz, lur gainekoak ehizatzen dituztenen hanken diseinua izugarria da, sendotasun handikoa. Arranoa da adibide argigarria.
Eguneko harraparien taldean daude mirua, zapelatza, gabiraia eta mirotza ere, baina guztien gainetik erregea da arranoa. Sinbologiaz betetako hegaztia da antzina-antzinatik. Ehiztari trebea da, hegada zehatzek ez dute atzean harrapakinik uzteko aukerarik ematen. Arrano beltza adibidez, abiada itzelean lurreratzen da eta harrapakina ezustean harrapatzen du. Hegazti sedentarioa da berau, eta gainera, bere bikotekideari hil arterainoko fideltasuna adierazten dio. Bikotekidea hilez gero parekatuko litzateke beste batekin. Elikadurari dagokionez, hegazti zein narrastiak jaten dituzte, baita ugaztun txikiak ere. Arranoa eguneko harraparien artean errege dela esan dugu, baina gure lurraldean arrano espezieek atzerakada nabarmena jasan dute.

Iluneko hegazti harrapari hauek gauaren iluntasunean ehizatzen espezializaturik daude. Horregatik daukate daukaten itxura berezia. Talde honetakoak dira hontz handia, urubia, mozoloa eta hontz zuria, adibidez. Itxuraz eguneko harraparietatik asko bereizten dira, gauez ehizatzeak moldapen asko eskatzen baititu gorputzean. Lumajeak kolore marroi eta grisekoak dira eta kamuflaje bikaina da, egunez, beraien irudiak zuhaitz enborretatik bereiztea zaila izanik. Oso adierazgarriak dira begiak, handiak eta borobilak, ikusmen ezin hobea dute, ia iluntasun betean ere ikusteko gai dira. Gainera, nahiz begiek mugikortasunik ez izan, izugarria eta sinesgaitza da lepoaren malgutasuna. Harrapari gautar batzuek burua 360 graduz biratzeko gaitasuna dute, beti ere gorputza tinko edukiz, noski. Entzumena ere oso garatua izaten dute, honetaz bakarrik baliaturik ere ehizatzeko gai izango lirateke. Zelatan egoten dira ibiltari gautar despistaturen bat azaltzen den arte eta harrapakin preziatua ustekabean bereganatzen dute, hegada isilak ia ez baitira nabarmentzen. Harrapari hauen dietaren barne intsektu, arrain, hegazti eta bestelako ugaztun txikiak sartzen dira. Hala ere, harrapakinak sarri askotan sagutxo gautarrak izaten dira. Harrapakin txikiak osorik barneratzen dituzte eta handiak zatikatuta. Liseri ezin dituzten atalak goitika eginda kanporatzen dituzte: lumak, hezurrak... Hauek egagropilak deitzen dira, biologook aztertzen ditugunak zer jan duten bereizteko.
Ohikoena isiltasunaren lagun izatea da, ehizan arrakasta lortu ahal izateko, baina araldian oihu beldurgarriak igortzen dituzte. Hil arteraino bikotekide bera izaten omen dute espezie harrapari askok. Kumeak hogeita hamar egun inguruko txitaldiaren ostean jaiotzen dira. Txita batzuk besteak baino handiagoak izaten dira, eta hauei ematen zaie janari gehien. Nahiz gizakiari krudelkeria iruditu, oso eraginkorra izaten da espezieen biziraupenerako. Gainera, ez dute inongo erreparorik izaten beraien bizitza arriskuan jartzeko, txitak babesteko bada behintzat. Oso temati eta erasokorrak izaten dira