Ricardo Ugartek «Euskonews&Media»n bere ibilbide plastikoaz esanak dira hauek:
«Une jakin batean, nortasuna berreskuratu beharra zegoela ikusi zen leku askotan eta plastika ere irizpide unibertsal orokor batzuei jarraitzen ari zen. Katalanek eta euskaldunok zorte handia izan dugu mugatik hain gertu bizitzean; jende asko joaten zen Parisa eta handik eraberrituta itzultzen ziren. Horri esker, Espainian diktadura zegoen bitartean, mundu osotik isolatzen gintuen autarkia batean bizi ginen bitartean, beste herrialdeetako mugimendu artistikoak ezagutzeko aukera geneukan. Hirurogeiko urteetan, plastikaren eta literaturaren bidez, nortasun zeinu batzuk berreskuratzen hasi ginen. Oso garai interesgarria zen. Gure belaunaldiko intelektual eta artisten artean laguntasun eta kamaraderia giroa arnasten zen. Geroko belaunaldietan ez dut horrelakorik ikusi. Artista bakoitzak bere taldea zeukan. (...)
Nik nahi dudana nire burua asetzea da. Nire obra egiterakoan ez dut ikusleengan pentsatzen; bestela beste arte mota bat landuko nuke. Sorkuntzaren bidea, existentziaren bidea bezala, ez da sekula amaitzen (...)».