Alaba futbol partida batera lagundu nuen batean, irratia piztuta generaman kotxean, eta historia saio bat hasi zen. Irratitik hitz egiten ari zenak XIX. mende bukaerako Bizkaiko meategiei buruzko hainbat datu eman zuen, eta ni oso hunkitu ninduen jakiteak, garai hartan, meategietan lan egiten zuten gizon eta emakumeen bizi itxaropena 24-25 urte ingurukoa zela. Beraz, ondorengo egunetan gaia ikertzeari ekin nion, ordura arte orokortasun batzuk baino ez bainekizkien hartaz. Eta horrela ziurtatu nuen meategietako bizi itxaropenaren datua, eta jakin nituen beste gauza asko, haien artean Bilbo bertako jendearen bizi itxaropena 29 urtekoa zela orduan. Hori izan zen nobelaren abiapuntua.

Egia da, orain arte, saiakerak idatzi izan ditudala beti, baina nobela irakurle amorratua naizenez gero, barruan neukan ere nobela bat idaztearen harra. Eta iruditu zitzaidan hura egiteko unea iritsi zitzaidala.

Nahi nuelako bikote horrek benetako Gallarta aurkitzea nik aurkitu nuen bezala. Izan ere, garai hartan, Bizkaiko meategietako lanarena mito bat zen ezagutzen ez zutenentzat. Jendeak uste zuen han soldata on bat jasotzeko aukera izango zuela, denentzako lana zegoela eta abar. Baina behin meategietako bizi baldintzak ezagutuz gero, mitoa desegiten zen, oso-oso gogorrak baitziren.

Hori historikoa da. Baina nobela denez, fikziozko alde asko ditu. Adibidez, Praxedes Mateo Sagastari gertatzen zaiona.