Iñaki Aldekoak zioen hemen azaltzen diren poemak nahiko Heideggerianoak direla, denboraz eta gizakiaz hitz egiten delako asko, eta beno, nik arrazoia ematen diot. Heidegger asko maite dut. Uste dut filosofo bakarra dela esan zuena gizakiaren arazoak eta galderak hobeto ulertzen dituela poetak filosofoak baino, poesiak duela benetako ahalmena gizartearen edo pertsonaren galderei erantzunak emateko. Gainera, errespetua eskatzen zuen naturarekiko, xumeak izan behar genuela zioen, eta nolabaiteko serenidadea eskatzen zion gizarteari. Bada, horrelako zer edo zer aurki daiteke nire liburu honetan. Heideggerek esaten zuen ere heriotzerako jaio garela, eta horrela izango da noski. Beraz, bitartean, bizirik gaudela ospatzea dugu onena, gauza asko baitaude ederrak eta ez ditugunak behar bezala miresten, gauza handitan galduak gabiltzalako eta ez daukagulako batere serenidaderik.

Bizitzak merezi duela esan, eta maitasuna ospatu nahi izan dut.

Beno, argi daukat jende askok esango duela liburu honek nire narratibarekin ez daukala zer ikusi handirik. Baina nire barruan jende asko bizi gara, hiru edo lau ni bai, behintzat: badago idazten ez duen ni bat, familian bizi den beste bat, prosa idazten duen ni bat, eta poesia idazten duen ni bat ere. Denak oso ezberdinak dira, eta nik ere ikusten dut ezberdintasun izugarri bat poesia eta prosaren artean. Esango nuke poesiak oreka ematen didala niri, osasun mentalean oreka. Poesiak gizarteratu egiten nauela. Nire prosan gauzak askoz ere gordinagoak dira.