Jon Kortazarrek «El País» en idatzitako artikulua da honakoa:
« Emakumeek idazten dutenean, gure mundua azaltzen dute. Garaiko gizakiak gara denok eta garaiak asko agintzen du, nahiz eta idazle bakoitzak bere idaztankera izan, emakumeen idazkerak garaia adierazten du nortasuna agertuz.
(...) Garaiak berdinak dira guztiontzako, baina garaian ditugun paperak ez dira berdinak, eta emakumeek landu egin behar izan dute gizartean toki propioa. (...)
Teresa Garbi ikerlariak, adibidez, honela deskribatu du emakumeen literaturan agertzen diren zenbait ezaugarri: subertsioaren alde agertzen dira, lehen pertsonan kontatzen dute, barne munduaren agerpena egiten delarik bakarrizketaz, eta emozioaren bidez idazten omen dute, denboraren pertzepzioa desberdina da. Emakumeen idazkera larriduratik sortzen omen da, dio Garbik, emakumeak oraindik ez duelako gizartean bere tokia aurkitu...
Eta arazo hori literaturan ere agertzen da. Baina iaz Durangon plazaraturiko literaturak ongi adierazi du bideak desberdinak direla emakume eta idazle direnen artean.
(...) Emakumeek idazten dutenean, ez dute desberdin idazten, ahots desberdinez ari dira, ostera.
Ahotsak dira gai eta gune. Eta entzun egiten da emakumeek idazten dutenean.