Helena Pimenta antzerki zuzendariak honela zioen «El Cultural»en:
«Egun zaila da antzerki konpainia egonkor eta independente bat mantentzea. Ur Teatroa horrelakoa dela pentsatzea gustatzen zait. (...) Konpainia bat produkzio-etxe batetatik bereizten duena egiten duen lana da, bere buruari jarritako helburua. Ur-en, agertokitik kontatzeko modu berri bat garatzen duen eta gure ibilbidearekin koherentea den proiektu artistikoarekin tematuta jarraitzen dugu. Gure helburua ez da errentagarritasun ekonomikoa, baizik eta hizkuntza eszeniko berriak ikertuko dituen antzerkia egitea. (...) Lan formula honek zergatik ez duen funtzionatzen edo zergatik gutxi entseatzen den aztertzen saiatzen naizenean, (...) bi zergati bururatzen zaizkit. Ezin da merkatuaren presioa saihestu (...). Baina aktorearen ogibideaz dagoen irudia da konpainia egonkorren krisiaren arrazoietako bat. Antzezlearen ikuspegi erromantikoa dago, apartekoa, ohiz kanpokoa, hain da horrela non eskoletatik atera berritan antzezle dela esatea kostatzen zaion askori. Gure aktoreek lanerako hiru irtenbide topatzen dituzte soilik: zentro publikoak, produkzio-etxe pribatuak edo konpainia independenteak. Azken hauek babestu beharreko gizarte ondasun moduan ulertu beharrean, abenturatzat hartzen dira, proiektu bitxitzat. Horrela egin ezean euren etorkizun hipotekatuarekin jarraituko dute».