Aje asko ditu eskolak, baina, aje horietan bakar bat aipatu behar banu, ahozko komunikazioari dagokiona aipatuko nuke beste ezein baino lehen.
Ez, noski, apeta hutsez, eskolaren egiteko nagusiari dagokion kontua baita, izan ere, ahoz komunikatzeko gaitasunarena. Bizitzaren eta jakintzaren alor guzti-guztietatik ari zaizkigu adituak honako mezu hau errepikatzen: (jendaurrean) tajuz hitz egiten ez dakienak jai du Informazioaren Gizarte honetan. Marketingean, hedabide berrietan, enpresetan, kazetaritzan eta gainerako esparru gehienetan, gero eta garrantzitsuagoa da ganoraz hitz egiten jakitea.
Hori jakinik, behin eta berriz entzunik, gaztetxoak mututasunean hezitzen ditugu guk, hasi lehen hezkuntzatik eta unibertsitateko azken urteak arte. Komunikazioaren itsasoan igerian egiten jakitea hil edo bizikoa dela aitortu, eta metajardunaren lehorrean irakatsi nahi diegu igeri egiten.
Mundu zabaleko gaitza da hori, ez da gurea bakarrik. Gurean, ordea, are larriagoa da, batez ere etxea eta kalea erdaldun diren parajeetan. Belaunaldi oso batek, bere hizkuntza nortasuna ukatuz, euskararen aukera egin du Euskal Herriko eskualde asko eta askotan. Euskarazko eskolak sortu ere sortu dira paraje horietan. Etxeak eta kaleak ez dezakeena eskaini beharrean, ordea, hizkuntza normalduen akatsak kopiatuz dihardute eskolotako hamarretik bederatzik, euskarari dagokionez: paradigmak ardatz harturik, hizkuntzaren egitekorik behinenaz ahazturik.
Komunikazioa baita hizkuntzaren egiteko behinena, bakarra dela ez esatearren. Nork bere poz-nekeak eta euforia-etsipenak hitzaren bidez gainditu eta besteengan eragiteko gaitasuna da komunikatzeko gaitasuna. Hori da hizkuntzaren egiteko nagusia, eta egiteko horren zerbitzura jarri behar lituzke eskolak gainerako kontuak oro. Izan ere, gainerako kontu horiek guztiak (paradigmak, metajarduna, arauak...) alferrikako ez ezik kaltegarri baitira.
Alferrikako, gramatika eta enparauok hiztunon gaitasun horri buruzko hausnarketa baino ez direlako. Gaitasun hori ez duenak, ordea, zeren gainetan eraiki behar du bere hausnarketa? Hutsaren gainean, jakina. Sinetsi egingo ditu, ikasiko ditu buruz, baina ez du inoiz jakingo zer eta zertarako balio duten sinetsi eta buruz ikasi dituen kontu horiek guztiek.
Eta, hala, zer eta zertarako diren ez dakien gauzok sinetsi eta ikastera beharturik, higuingarri egingo zaio hizkuntza bera, eta erdarara joko du, arnasa bila.
Konponbidea? Utzi metajarduna, utzi aurre-iritziak, utzi normaltasun-konplexuak, eta jar dezagun eskola hankaz gora: bihur dezagun eskola egoera komunikatiboak sortzeko leku.
Mila bide dagoke horretarako: bertsoa, irratia, antzerkia, literatura... edo bide guztiak batera. Eman diezaiogun hitza ikasleari; ikus dezala euskarak, gainerako hizkuntzak bezala, bere bizitza hobetu eta edertzeko tresna dela, ezein bideo-joko baino jolas libertigarriagoak egin daitezkeela hizkuntzarekin.
Hala egiten badugu, ikasleak berak eskatuko dizkigu tresna teorikoak, eta azalduko dira, adierazi nahi dena adierazteko ezinbesteko diren neurrian, gramatikak eta kalamatikak. Egunero-egunero komunikazioa landuz ikastaro bat eman, eta "zintzaizkiokete" agertu ez baldin bada, berriz, seinale txarra izango da, noski, baina adizki malapartatu horrentzat.
"Zintzaizkiokete" bezain alferrikako kontuetan tematuta gabiltza eskolan. Igerian irakatsi ordez, flotadoreei buruzko masterra eskaintzen diegu ikasleei. Bide seguruagorik ez dago porroterako, baina eroso gabiltza, antza, porrot-bidean.
Agindua aski ez bada, egin diezaiogun elkarri bultz, uretan sartu ezean ezinezkoa baita igerian ikastea.