Baltasar Garzon epaileak ezagunago egin ditu Autodeterminazioaren Biltzarrak (ABK), taldeko kide den Patxi Azparren urriaren hasieran espetxeratu ondoren. Joxemi Zumalabe Fundazioa eta Bai Euskal Herriari ekimeneko beste zortzi kiderekin batera atxilotu zuten, guztiak "ETA-Ekinen agindupean desobedientzia zibila bultzatzeagatik". Azparren bera, Mikel Aznar, Sabino Ormazabal, Carlos Trenor eta Iñaki O'Shea espetxean dira egun.
ABK 1996an sortu zen, oraindik ere talde txikia izanik, beren izaera sustraitu dute esparru politiko abertzalean. Harrotasunez diote beren baitan kolore guztietako abertzaleak biltzen dituztela autodeterminazioaren inguruan.
Bilera zuten Gasteizen eta berau hasi aurretik bildu ditugu Txolo Landaluze 56 urteko loiutarra, Xabier Berruezo 48 urteko abokatu iruindarra eta Andoni Perez Cuadrado 73 urteko gasteiztarra. Elkarrizketa bukatuta, ABK-ko gainerako bilerakideak heldu dira, denak gazteak.
Zertan oinarritzen da Garzon Ekinek ABK kontrolatzen duela esateko?
XABIER BERRUEZO. Funtsezko ezertan ez. Autoak dioenez, 1995ean ETA-KASek (gero ETA-Ekinek bereganatutako agindua), desobedientzia zibila bultzatzeko agindua eman zuen. Ondoren, jarraitzen du autoak, "ETAren menpeko koozuzendaritzan diharduen Ekinek, Joxemi Zumalabe Fundazioa eta ABKren bidez, ETAren desobedientzia proiektua ren dinamizatzea bere gain hartzen du". Autoak dioenez, Patxi Azparrenek Joxemi Zumalabe Fundazioaren "desobedientzia tailerrean" partehartzen duenez, eta -beti ere autoaren esanetan- Fundazio horretako kide batzuk Ekinekoak direnez, bada, ABK ETAren adar bat da. ETAren barne agiriren baten-edo, desobedientzia zibila bere helburuak lortzeko tresna gisa aipatzen omen da eta, beraz, bere ustez, Euskal Herrian desobedientzia zibila bultzatzen duen edonor ETAren kide edo kolaboratzaile da.
TXOLO LANDALUZE. Duela gutxi iritzi artikulu batean zera irakurri nuen, arrazoi osoz: etakide batek gutunen batean esaten badu harrobia lantzeko Athleticek duen estrategia zoragarria dela eta politika hori euskal estrategiaren baitan dagoela, Athleticeko zuzendaritza osoa espetxera dezakete.
Zer lortu nahi duzue Baltasar Garzonen aurka iragarri duzuen kereila kriminalarekin?
X. B. Oraindik ez dugu kereilarik jarri, zabaldu den moduan, abokatu talde bat bildu dugu zer bide jorratu aztertzeko. Lehenik, dena den, ABK kriminalizatu eta Patxi Azparrenen kartzelaratzea agintzen duen urriaren 7ko bere autoa atzera bota dezala eskatuko diogu.
T. L. Argi utzi nahi dugu ez dugula ETArekin zerikusirik, desobedientzia erabateko legezko arma dela, eta Patxi ahalik eta azkarren kaleratu nahi dugu, Garzonek gaia alboratzen badu, hiru urtez espetxean jarrai dezake eta. Argi utzi nahi dugu Gandhik, Luther Kingek eta beste askok erabili izan dutela desobedientzia zibila estatuen aurka eta guk ere hori egingo dugula; horregatik errudunak bagara, guztiok kartzelaratu beharko gintuzkete. Abertzale den guztia ETArekin nahastu gura du Espainiako Gobernuak eta horretarako epaileak eta komunikabideak erabiltzen ditu.
ANDONI PEREZ CUADRADO. Oraingoan horrela hasi dira, hurrengoan ikastolekin hasi daitezke, geroago euskaltegiekin... guztiak deabru horrela. Gure gazte garaietan erabili zituzten bitartekoak erabiltzen ari dira berriz.
Zer desobedientzia eredu bultzatzen du ABK-k eta aurrera begira zein eredu errotzea gustatuko litzaioke?
T. L. Batetik hor dago intentsitate apaleko desobedientzia deitzen duguna: autoetako EH eranskina, gutunetako seilua buruz behera jartzea, diru bileteetan euskal errepublikaren zigilua jartzea... Horrelakoak asko egin ditugu. Baina gizarte zibila oso lasaia da eta beldur da kalte egin diezaiokeen edozeren aurrean; oraingoz, beraz, zirkulu txikitan eraman daiteke aurrera, zerbaitek indarra hartu arte, adibidez ENAk hartu duen moduan. Kanpaina 1997an saiatu ginen abian jartzen, gero Lizarrakoarekin geldiarazi egin zen 1998an eta 1999an Udalbiltzari proposatu genion. Etorkizunean zer egin ahal izango dugun? Gizarteak bereganatu ahal izango duena.
A. P. C. Ni, adibidez, Espainiako NAN gabe bizi naiz. Legeak identifikatzeko beharra eskatzen du baina ez derrigorrez NAN horrekin, beste agiriren batek ere balio dezake. Indarrean dauden legeen hutsuneak baliatzea da kontua, eta hutsuneak egon badaude.
Autodeterminaziorako eskubidea: zein da eskubidearen subjektua? Nola bideratu beharko litzateke Euskal Herrian?
X. B. Gaia oso korapilotsua da, ea sintesi txiki bat egiten dugun. Autodeterminazio eskubidea Nazio Batuen Erakundeetatik (NBE) dator eta horretaz ari denean, eskubide hori herriei dagokiela dio. Beraz, eskubide hori Euskal Herriari dagokio NBEren arabera. Orain, kontua da Euskal Herria zer den zehaztea: zer da, lurralde batzuk ala pertsonak? Pertsonak, zalantzarik gabe. Beraz, zehaztu behar da zein pertsonak bizi diren herri horretako lurraldeetan, eta horiek autodeterminazio eskubidearen subjektu lirateke. Eta nola jakin zein pertsona diren horiek, oinarri juridiko batekin? Nazioarteko araubideetan erabiltzen diren irizpideak erabiliz, eta gure kasuan irizpide hurbilenak dira espainiarrek edo frantsesek beren herritartasuna definitzeko beren kode zibilean erabiltzen dituztenak; bada, erabil ditzagun horiexek. Ez dago ezer asmatu beharrik, zuzenbidean dena asmatua dago.
Autodeterminazioaz ari gara beti. Gaia, ordea, ondo aztertu -saldu- al da adibidez azken 25 urteetan?
T.L. 80ko hamarkadan oso zaila zen herri honetako alderdiekin hortaz hitz egitea. Mutur batekoekin, gure aldarrikapenak jaistea zelako; beste muturrekoekin Mirandatik aurrera tankeak sartzea ekar zezakeelako. 90eko hasieran hasi ginen pentsatzen serioago autoderminazioaz, baina asko landu barik. Geroago, beste bultzada bat hartzen du ELAk Gernikan Estatutua agortua dagoela esan zuenean. Autodeterminazio prozesu batean, Quebecen bezala, proiektu alternatibo osoa eskaini behar da; hori ez da samurra eta hori da landu behar duguna.
Zer analisi egiten duzue Euskal Herrian egun bizi den egoeraz?
X. B. Oso larria da. ETAren biolentziak eta kale borrokak 'suizidio politikora' daramate ezker abertzalea. EHren jarrera intrantsigenteak, halaber, Udalbiltza eta Lizarra-Garazi moduko nazio eta batasun ekimenak geldiarazten ditu. Horrek guztiak, euskal nortasun eta euskaldunon eskubideen lintxamendu mediatiko eta politikoa ahalbideratzen du. Tamalgarria da beren burua Euskal Herriko ordezkaritzat jotzen dutenek gutxieneko akordioetara iristeko erakusten duten gaitasun eza. Giza zein eskubide kolektiboen begirunean oinarritutako kontsentsuan sostengatuz bakarrik egin ahal izango dugu aurrera nazio eraikuntzan.