Noiz etorri zinen lehenengoz Euskal Herrira eta zergatik erabaki zenuen ia urtero etortzea?70eko hamarkadan joan nintzen lehenengoz, Francoren diktaduraren azken urteetan, kazetari gaztea nintzela, Europako Faxismo zaharraren heriotzaren inguruko istorioen bila. Judua eta II. Mundu Gerrako beteranoen biloba eta seme izanik, Francoren gainbehera mundu mailako afera baten azken unea iruditzen zitzaidan. Baina Espainian ez zen ezer berezirik gertatzen. Jendea Franco noiz hilko zain zegoen. Orduan ikasi nuen Euskal Herria eta Espainia ez direla gauza bera. Erresistentzia aktiboa Euskal Herrian baino ez nuen topatu. Horrek mirestu ninduen, baina baita kultura zahar, aberats eta bereziak ere. Munduko tokirik ederrenetakoa zela pentsatu nuen eta hala pentsatzen dut oraindik.
Noiz eta zergatik erabaki zenuen liburua idaztea? 90eko hamarkadaren hasieran izan zen. Aurreko hamarkadan, 1982an, nire bisitek etenaldia izan zuten eta itzultzean aldaketek harritu egin ninduten. Gasteiztik Tolosara trenean nindoala, gogoan dut Benito Lertxundiren abesti bat jarri zutela. Haurrek isilean eta kontu handiz kantu hori bera abesten zuteneko garaiak etorri zitzaizkidan gogora. Eta une horretan garraio publiko batean entzuten nuen. Euskaldunak biziraupen eta pertseberantzia istorio ederraren protagonistak direla pentsatu nuen. Mundu guztian kultura nahastu eta berdintzen ari dela dirudien honetan, istorio hori kontatu beharra zegoen.
Liburua idazterakoan zein iturri dokumental erabili duzu? Hainbat pertsonaia ezagun eta ezezagun ere elkarrizketatu omen duzu. Topatu nituen liburu eta dokumentu guztiak erabili nituen, baita Euskal Herriko liburutegi eta museoetakoak ere. Ingelesez ez zen gauza handirik, University of Nevada Press-en lan interesgarria salbu. Baina frantsesa eta gaztelera irakurtzen ditut. Zoritxarrez, euskarazko iturririk ezin izan dut erabili. Hiztegia alboan izan gabe eta lerro bakoitza ulertzen ordubete pasa ezik, hormetako pintadak dira euskaraz ulertzen ditudan bakarrak.
Politikoak, artistak, negozio gizonak, pilotariak, nekazariak, sukaldariak... izan nituen solaskide. 1937ko beteranoekin hitz egin eta haien istorioak zuzenean entzutea hunkigarria izan zen. Eta harritu egin ninduen jende xehearekin solasean, zenbatetan errepikatzen ziren Gabriel Arestiren hitzak: "Nire aitaren etxea defendituko dut". Euskal pastizaren errezeta saldu nahi ez zuen gozogilea, bere baserria jardunean mantentzen zuen nekazaria...
Liburua irakurrita, euskaldunetaz iritzi benetan positiboa duzula nabari da (agian iritzi negatiboetara ohituegiak gaudelako). Azterketa objektiboa egitea al zen zure asmoa? Gauzak zuzen azaltzea zen nire asmoa. Euskaldunak sarritan difamatuak izaten dira eta nik euren benetako historia kontatu eta benetan zein diren erakutsi nahi nuen. Baina ahalegin handia egin dut justua izaten. Ez dut alde batera utzi ETAk arrazoi politikoengatik jendea hiltzen duela. Hori izugarria iruditzen zait. Baina behingoz, esan beharra dago Espainiako Gobernuak gauza bera egiten duela eta hau berdin-berdin, ez gehiago eta ez gutxiago, izugarria dela. Eta munduak ulertu behar du ETAk ez duela Euskal Herria errepresentatzen eta Espainiak bere krimenak espainiarren izenean burutzen dituela. Euskaldun gehienek bezala, nik ere hilketa hauen amaiera ikusi nahiko nuke, baina bi aldeetako krimenei buruz hitz egiten dugunean soilik amaituko da hau. Jarrera hau ez dute gustuko euskal herritar zenbaitek eta espainiar askok. Badakit EAJko zenbait ez datorrela bat Sabino Aranaren arrazismoaren inguruan esaten ditudanekin. Arana pertsonaia garrantzitsua izan zen eta ekarpen esanguratsuak egin zituen, baina nazionalismoaren gehiegikeriak apurketa eta bidegabekeriara eraman gaitzakeela erakusten duen adibide bat ere bada. Bitxiena hainbatek niri terrorismoa sustatzea leporatu izana da, inoiz egin ez dudana. Eta hori guztia, besterik gabe, euskal historia eta kulturaren alde positiboak erakusten ditudalako. Espainiar amarru legal zaharra da: euskaldunen inguruan ezer positiboa esanez gero, "terrorismoaren apologia" egitea leporatuko dizute.
EEBBetan, ezagutzen al dituzte euskaldunak? Zein da euren ikuspegia? Bada esamolde amerikar bat horrela dioena: "Egunkarietan irakurtzen dudana dakit". Beraz, amerikarrek euskaldunek jendea hiltzen dutela dakite eta museo berriren bat dutela Bilbon... edo Bartzelonan zen? Amerikarrek ez dakite ezer munduari lehen aldiz bira osoa eman zion euskaldunari buruz, eta ez dakite euskaldunak itsasgizon eta untzigile bikainak direnik. Biolentziaz dakite soilik. Dena den, Guggenheimek euskaldunen inguruko iritzi positiboa ekarri du, neurri batean. Baina, noski, hura museo amerikarra da, amerikar batek diseinatua eta amerikarrek, hori jakinik, euren buruak zoriontzen dituzte, eta zerga ordaintzaile euskaldunei esker eraikia dela ahazten dute. Behin, Guggenheimek bere ateak zabaldu zituen garaian, Bostonen hitzaldi bat eman behar nuela, entzule bat hurbildu eta zera esan zidan: "Entzun al duzu? Euskaldunek Guggenheim leherraraziko dutela mehatxatu omen dute". Nik, orduan: "Entzun al duzu? Euskaldunek Guggenheim eraiki omen dute" Ez. Ez zuen horrelakorik entzun.
"Cod" zure aurreko lanean bezala, "The Basque History of the World" honetan ere errezetak eman eta sukaldaritzaz jarduten duzu. Nolako garrantzia du janariak herri batean? Edozein kulturaren neurgailu garrantzitsuenetakoa da, are gehiago janariarekin hain identifikaturik sentitzen den euskal kulturan. Behar biologiko unibertsala izanik ere, klimak, ekonomiak, historiak, merkataritzak eta beste herriekiko harremanak mugatua dago. Sukaldaritza tradizio bakoitza sakonki kodifikatua dago, baina aztertu eta kontuz dekodifikatuz gero, giza historia kontatzen digu, zuhaitzen eraztunek eta formazio geologikoek naturaren historia ulertzen laguntzen diguten bezala.
Horren mitiko, enigmatiko eta misteriotsuak al gara benetan?
Mitikoak. Erabat. Mitoen herria da hura, batzuk benetako mitoak, besteak eraikiak. Aitorretik hasi eta Sabino, Agirre edo Monzoneraino, guztiak dimentsio mitikoa hartzen duela dirudi. Euskal intelektoaren inguruan bada zeozer berez erromantikoa dena. Mitoa errealitatetik bereizten saiatu nintzen eta, era berean, mitoen balioa onartzen, beti ere mitoak direla ahaztu gabe. Horregatik, ahalegin handia egin nuen Jose Antonio Agirreren alde txarraren bila, baina ezer txarrik topatzeko gai ez nintzen izan. EEBBetan konfiantza gehiegi jarri zuela salbu. Baina hori bihotz ona zuen seinale da.
Euskaldunak taldean direnean soilik dira enigmatiko. Ez daude bi euskaldun ezertan ados jarriko direnik. Niri askotan galdetzen didate: "Zer nahi dute euskaldunek?". Imajina al dezakezu nolako kaosa sortuko litzateken euskaldun talde bat gela batean bildu eta galdera bera botaz gero?
Herri bati misteriotsu esatea kanpotarraren juzku bat da beti. Osoki ulertzen ez dugunari jartzen diogu etiketa hori. Historian zehar euskaldunak sekretuarekin lotu izan dira kanpotarrek ulertzen ez zuten hizkuntzan mintzatzen zirelako. Baina zuek ez zenuten euskara hitz egiten sekretuak gordetzeko, zuek zuen hizkuntzan jarduten zenuten, besterik gabe. Nik ez dut ingelesez hitz egiten mundu guztiak esaten dudana uler dezan. Nire hizkuntza da.