F

». Hori dio «Le Monde Diplomatique»ko zuzendari Ignacio Ramonetek «Maniere de Voir» aldizkariko 42. zenbakian idatzi duen artikuluan. Frantses kazetari ospetsua ekonomiaren globalizazioaz eta honek dakartzan arriskuez mintzo da; «

» eragozteko edo, besterik ez bada ere, mugatzeko, mundu mailan neurriak hartu behar direla dio.
Bitxia gertatzen da Europan –bereziki Frantzian– borroka sozialerako estrategia berriak lantzen ari direla ikustea; mundializazioari egokiturik eta, erresistentzia informatiborako baliabide gisa, Internetera joz. Ona eta interesgarria da beste herri batzuen esperientziak aztertuz ikastea, eta are gehiago mundu mailan elkar loturik gauden aro honetan.

Dagoeneko nabaria da finantz merkatu mundializatu batek, inolako mugarik eta zaintzailerik gabe, epe laburrean gizateria erdiaren bizitza ekonomikoa hondamendira eraman dezakela eta, ondorioz, mundu osoa amildegira bultzatu. Globalizazioaren ondorioz, inolako segurtasunik gabeko egoeran erortzeko zorian daude munduko herri guztiak. Adituek diotenez, botere horrek nazioak eta Estatuak gainditu egiten ditu, eta hauek ezin dute bete beraien funtsezko zeregina, hots, guztien ongizatea eta demokrazia bermatzea.
Trukeen kontrolaren amaierak, beren altxortegi soberakinak askatasunez erabiltzeko multinazionalei eskainitako aukerak eta kreditu-jardueraren orientazioaren eta interes tasen kontrolaren amaierak kapital fluxuen gehiegizko hazkundea eragin dute, finantz globalizazioa zentzugabekeriaz areagotuz.
Azken 15 urteetan onartu izan den ideia da merkatuen legea zela, luzarora, baliabideen banaketa egokia eta garapen orekatua ziurtatzeko bide zuzenena. Berriki gertatu diren nazioarte mailako krisi larriek –Asia, Errusia, Hego Amerika– guztiz hankaz gora jarri dute oinarri hori. Dogma neoliberala geroz eta eztabaidagarriagoa gertatzen zaie Keynes-en jarraitzaile diren ekonomilariei eta Estatuaren funtsezko eskumena aldarrikatzen jarraitzen duten neomarxistei.
Ramonetek zera dio, honen harira: «

».
Mundu mailako Estatu hori gizarterik gabeko boterea da, eta horren egitekoa finantz merkatuek eta enpresa erraldoiek betetzen dute, geroz eta larriagoa den lerratze horren ondorioz, benetako gizarteak «

» bihurtuz. Finantz boterearen indarrustea gizarte zibilaren funtsezko helburu bilakatu da, «

» eragotzi nahi bada.
«

». Gauza jakina da gaur egungo finantza krisia Asia Ekialdean sortu zela, Munduko Bankuak eta FMIk aspalditik bultzatua zuen finantza sistemen erabateko liberalizazioaren ondorioz. Orain, Munduko Bankuko buru Joseph Stiglitzek onartu du «

».
Nazioarteko finantz espekulazioak egonkortasunik eza sortzen du nazioarteko finantz merkatuetako trukeetan, eta hori da interes finkoko tasen aldaketa eragiten duen arrazoi nagusietakoa (inflaziotik at geratzen dena). Familien kontsumoa eta enpresen inbertsioak gerarazten ditu. Defizit publikoak gehitzen ditu eta enpresei geroz eta dibidendu handiagoak eskatzera bultzatzen ditu pentsio fondoak, horrela nazioarteko finantza guztia dardarka jarriz.
Jean Michel Quatrepoin aditu frantziarrak «La Lettre A»n argitaratutako txosten batean dioenez, «

»