Bai euskarari» hura kasik mitifikatu ere egin zela esan liteke. Garai hartan AEK-k ere dirua eta gizartearen bultzada lortzeko moduko zera asmatu beharra zuen. Larria zen egoera. Bere gordinean esanda, AEK-ko herrialderik sendoenak, Bizkaikoak, bost milioi pezetako zuloa zuen eta instituzioek koordinakundearekiko zuten harremana ere trakesten hasia zen.
Egun, ia belaunaldi baten ostean, zikloak jada buelta osoa emana duela ematen du. Oraintsu, Kontseiluak deituta eta bigarren «Bai Euskarari» kanpainaren baitako ekitaldi gisa, Euskal Herriko bost estadio jendez gainezka egiten ikusi ditugu. Eta oihartzuna oraindik isildu ez delarik (euskararen alde lanordu bat eskatzen da) Korrikaren edizio berri batean sartu gara. Estadioetan bildutako 100.000 lagunek egin dezaketen indarraren kontraposizioa, AEKri dagokionez bederen, Espainiako Justiziak jarri nahi izan zuen Pinotxeten aferari heldu baino zertxobait lehenago.
Ziklo hau, ordea, ez da zirkuitu itxia izan. Xabier Amurizak lehen aldiz Euskal Herriko txapela jantzi eta «Bat korrika, bi korrika, mila korrikari, zazpi euskal herrietan. Denok bai euskarari» kantatu zuenez geroztik hamar Korrika joan dira. Zakur zaharra da, helduko den hamaikagarren hau. Bide luzea urratu du eta gauza asko ikasi ditu ibilian. Jakin badaki, lehen edizioak hala erakutsita, negu gorriko elurtea ez duela lagun aproposena bere lasterketaldian, eta arriskuak alde batera uztearren, korrikarako data zehatza finkatzerakoan egokiagoak zaizkiola martxoa edo urria bezalako hilabeteak. Umorea, giro ona, korrikarako kemena eta baita pazientzia ere zapuzten direla berandu iritsita edo behar baino lehen helduta, Korrika 3n ikusi zenez. Korrikak ongi aski ikasia du erne eta zorrotz jokatzen, gainontzean ezusteko akatsak larrutik pagatzen direla. Lehen edizioko gertakizun tamalgarri hura gogora ekarrita, lekukoak zeraman mezua galdu izanagatik, Rikardo Arregiren hitzak irakurri ez eta bestelako esloganak oihukatu izanagatik, Korrikak Euskaltzaindiaren babesa galdu zuen eta EAJk hurrengo Korrikari laguntzarik ez ematea erabaki zuen. Alferrik antolatu zen geroxeago gertatutakoari buruzko azalpenak emateko prentsaurrekoa. Batzuen galbaheak Julen Kaltzadak irakurritako diskurtsoaren azken hitzak bakarrik gorde zituen: «Euskal Herriaren alde lan egitearren bizia galdu dutenak (Korrikaren amaiera-festan egoterik ez zutenak ekarri zituen gogora) Euskal Herriaren alde lan egitearren kartzelan usteltzen daudenak. Komisaldegietan torturak sufritzen dituztenak, torturak hartuko dituzten beldurrez angustiaturik daudenak... Gora Euskadi Askatuta! Gora Euskadi euskalduna! Gora langileria! Gora langileri euskalduna!». AEK-k epelak hartu ditu geroztik. Euskalduntze-alfabetatzeko ahalmena (AEKren kasuan) eta kontzientzia indartzeko eta dirua biltzeko indarra bezain beste (Korrikaren kasuan) axola baitzaigu. Onerako eta txarrerako, Korrikak gure herriaren gaixoaldi eta euforia guztiei jarri die termometroa.
Belaunaldibeteko zikloa ez da zirkuitu itxia izan. Zorionez, bada hamaikagarren edizio honetan errepikatuko ez denik. Hasteko, diskurtsoa. Eta konparaziorako abiapuntu eta helmuga bera izan zuten edizioak hartzen baditugu, (Iruñea-Donostia ibilbidea egin duten Korrikak), martxoaren 19an abiatuko den honek ez du Nafarroako gobernadore zibilaren debekurik jasoko, Korrika 2n gertatu bezala. Alderdi abertzale eta euskaltzaleak ere ez dira diputazio eta udaletxeetan dirua biltzearen aurka agertuko, Korrika 6n EAJk, EAk eta EEk egin zuten moduan. Bestalde, bat-batekotasuna eta fresokotasun apur bat galdu dira, antolaketa hobe baten izenean. Norberaren esku, zorionez ala zoritxarrez izan ote den iriztea