Ozarkeriari artezia deitzen diogun garaiotan, Abdula Ocalan bahitzea, hizlari trebea eta estrategian maisu ei den Bülent Ecevit Turkiako lehen ministro berriaren balentria izan omen da. Hiru hilabete aski izan ditu, Ocalanen larrua turkiaratuz bere atzerritik atzerrirako pasai arrotzarekin amaitzeko. Lausanatik landa, lauzpabost Estatuen pean ezbizi diren hogeita hamar bat milioi gizakumeei, irakaspen bortitza. Ohikoa, ez baitira kurdoak inoiz hedabideetako gustuko biztanle izan, eta heurena heurek jan behar izan baitute beti. Zapalduen artean ere, klaseak badaudela egon alegia. Eta Ocalanen trasladoarena ikusirik, erakutsi digutena noski, piztia bailitzan begiak estali eta motzean estekaturik zeramatzatela, ikusiko ahal ez dugunak, erakutsiko ez duten horrek, ezkutuko horrek alegia, ikaratzen nau ni: tortura latza. Basatia. Beldurgarria. Joxe Arregi. Zeren, Turkia, Espainiako demokrazia mailatik urrunegi dagoena inork ez dizu ukatuko. Beraz, oraintxe bertan, zer egiten ari ote zaizkio Ocalani? Hotzak jada kenduak, ez du gizarajoak nik daukadan berogailuaren beharrik izango. Konstituzionalisten ordena, gabetuen tortura