Bada Donostian Osakidetzarako lan egiten duen dermatologo bat, pazientearen azaleko orbanak ikusteko askotan aulkitik altxatu ere egiten ez dena. Izena aipatu gabe ere, bisitatu baduzu ezaguna egingo zaizu ziurrenik, bere eskuetatik igaro ostean galdekatu ditugunek gauza bera erantzun baitigute: zakarra da, ez dio gaixoaren larruazalari behar bezalako arretarik jartzen eta ahalik eta azkarren bidaltzen zaitu kontsultatik. Baina kontsulta pribatua ere badu, eta pribatizazioa modu ez-zilegian burutu du, M. E. pazientearekin.

20 urte inguru zituen M. E.-k Donostiako kontsultara gerturatu zenean, akne arazo handiekin. Lagun bati entzuna zion, albo-ondorioak izan zitzakeen tratamendu bat jarraituz gero senda zitekeela. Dermatologoak, ordea, esan zion ez ziola tratamendua errezetatuko, beste paziente batek izandako albo-ondorioen erruz auzitara eraman zutelako eta Osakidetzak ez ziolako halakorik errezetatzen uzten. Tratamendua nahi bazuen, egingo ziola, baina pribatutik. Kontua da, M. E.-ren lagunak tratamendua mediku honen kontsulta pribatuan jarraitu arren, errezetak Osakidetzatik pasatzen zizkiola, pilulak merkeago atera ahal izateko. Beraz, nolatan esan zezakeen Osakidetzak tratamendua egitea debekatu ziola, errezetak publikoak baziren?

M. E.-k pribatuan jarraitu behar izan zuen tratamendua –noski, beste dermatologo pribatu batekin egin zuen– eta pilulak oso garesti atera zitzaizkion, publikoko beherapenik gabe.