Que é o que che anima a facer música? Continuamente estás a crear novos proxectos...

Facer música é unha necesidade para min. Nunca me puxen a escribir, o corpo pídemo. Coñecín xente marabillosa e hijoputa, fun con grandes... Son un pouco inmóbil e métome en moitos proxectos para logo afogarme. Por iso agora deixei a maioría dos proxectos, non vou poder ir de Cabezafuego.

Como escribe cancións? Sempre están presentes o humor e a nostalxia...

A miña obsesión de sempre é entender o que quero dicir. Non soporto as palabras acampadas do indie, nin a poesía pura de tantos. O humor é básico e é natural. E a nostalxia tamén ten moito peso. Aos 40 anos, o vivido é unha áncora para falar das cousas de hoxe en día; somos pozos de memoria.

“Dicíanme ‘Tes talento’ despois de que os blanqueadores me esnifaran unha coca de calidade”. Cal é o medidor do valor dunha canción?

Son moi crítico comigo mesmo. Agora alégrome de que a xente vexa as miñas cancións nos concertos. Chéganme as palabras da Pelá de Sumision City Blues, pero é unha das poucas. Pola contra, ver chorar a un home de 40 anos nun directo de Señor Chinarro paréceme esaxerado. E o mesmo diría si fose Bob Dylan. O pop ou o rock non é máis que diversión.

Este oficio é a ruleta: En xira por Xapón con Atom Rhumba, as prazas cheas con Bizardunak, pequenos concertos...

O meu día a día son pequenos concertos. Estivemos en hoteis de cinco estrelas en Xapón, asistimos a concertos de xente... pero unha semana despois tivemos que tocar nun festival en Galicia sen público ao oito da mañá.

Ao disco puxécheslle o nome de Somos droga e non é un tópico dicir que en tempos de Mermaid, por exemplo, as drogas estaban moi presentes.

Si. Nos enorgullecíamos, pousámonos de mozos guay e drogadictos, e funcionou dalgunha maneira porque os medios de comunicación pasaron de ser descoñecidos a escoitarnos. Era noso día a día: 20 anos realizando traballos de medio día... E a música que faciamos estaba influenciada polas drogas.

Que ten o escenario?

Eu toleeime en 5º de OHO: para facer o playback elixín un Single de Demis Roussos que tiña en casa. Subido ás mesas, arrodillándome ao solo... emocioneime, sentindo que todo o mundo aplaudía por primeira vez, esa electricidade e esa enerxía que se xera. Pero tes que ter moito coidado, distanciarche do que che diga a xente. En cambio, alégrome moito cando os rapaces me din que a vea do pescozo está á vista que Bizardunak foi unha gran cousa, porque me lembran o que vivimos con Eskorbuto.

Estás farto de seguir o patrón rock-and-roll...

Ouzo o rocanrol, non un indie repugnante, non un lixo emocional. Pero pasei 20 anos tentando facer un disco de rock and roll e non o conseguín. Por tanto, agora fixen un disco marciano e quedeime moi a gusto. En directo, con todo, levo as miñas melodías pop ao rock and roll.

Tivo algo que ver facer o disco en casa?

Si. O disco fíxeno xunto a Dani Ulecia (A randeeira asasina). Pasamos moito tempo traballando entre os dous. A nosa Cor Hits como asociación! gravámolo en estudo; é un espazo para reunir a moitos músicos e facer cousas inusuais.

Con que obxectivo baixaron do monte Bizardunak?

Si o grupo creámolo en idades máis temperás, a metade estariamos mortos e o outro con SIDA. O grupo formámolo cos amigos da cuadrilla e algúns non tiñan ningunha experiencia. A cuadrilla era unha gran cea e pasabamos á música as violentas disputas que se desenvolvían á volta da mesa. Pasámosnolo/Pasámonolo xenial.

Chamámosvos tradicionalistas, pero os proxectos máis rompedores e inusuais que nacen na escena vasca nas últimas décadas viñeron de Navarra...

Aquí xurdiron grandes pedradas. A creación de Huajolotes, Os Bichos, Mollos Lixiviados, Bizardunak, etc. na mesma cidade é moi especial! Os navarros estamos moi furiosos, pasamos centos e centos de anos pisados e, con todo, aínda non estamos amansados: Baixaron á Ribeira e os seus “vaqueiros” están salvados, do mesmo xeito que no Norte; e Pamplona non era até hai pouco unha cidade, cada barrio era un bosque.

Que queda de Iñigo iniciado en música de Half Foot Outside?

Nin sequera o baixo, porque me roubaron con Atom Rhumba en Barcelona. Pasamos toda a tarde nas comisarías explicándome o que pasaba e ao final deixáronme un pequeno heavy feo.

Entón te puxeches de costas e puxéchesche de moda.

Foder! Nos concertos dos separatistas enfadouse moita xente! Prefería Mikel Bap ás caras dos espectadores! e ver baterías xigantes Felix Buff!

Só por iso merecía a pena crear Separatistas?

Mereceu a pena porque nun só día creamos 16 cancións improvisando oito músicos en Bonberenea.

Half Foot Outside si tiveches a infancia, Mermaid a adolescencia e Cabezafuego a madurez. Como será a túa música na vellez?

R Stevie Moore. É un vello que fai moitas bobadas. Gustaríame escribir música pop, un pouco maldita, e colgar cancións na rede sen necesidade de actuar en directo.

Moitas veces tomeiche por un personaxe do cómic e agora publicaches un disco de cómic.

O DEBUXANTE madrileño David Molina foi o impulsor da iniciativa, que foi rexeitada. Propúxonos que Huajolotes fixese unha cinta similar á que tiñan en TMEO con pasaxes e curiosidades de Bizardunak. Gustounos a idea, recollemos e debuxamos as pasaxes pero... non fixemos nada. Máis tarde convidoume a unha festa e alí atopeime con Mauro Entrialgo, Victor Coyote... e realizaron unha colección de cómics baseada nas miñas cancións. Publicamos o CD-ROM entre Autsaider Cómic e nós.