Os alumnos temos a axenda marcada en vermello desde hai tempo os días 6, 7 e 8 de xuño. Todo o ano de segundo de bacharelato, condenáronnos a esperar estes días. Tendo en conta a tensión e o nerviosismo que isto leva, converteuse nun curso que non nos serve de nada.

Sentados de forma individual, vémonos obrigados a pasar a proba de forma individual, fomentando e normalizando a nosa competitividade.A ver quen saca a nota máis alta, a ver quen é o “máis rápido”. Como recompensa, terás unha praza limitada para acceder aos graos universitarios que cada vez se están volvendo máis caros.En lugar de aprender o que queremos, a lóxica é “aprender o que toca”. Estamos condenados a estudar en función dos resultados dun exame.

Levantemos a cabeza das follas de exame e miremos máis aló. A presión, o esforzo, a chantaxe, o rogo e as ameazas para orientar as nosas vidas e o noso proxecto de vida estiveron xaradas na nosa vida desde hai tempo. Familias, medios de comunicación, institucións públicas ou empresas suxírennos que debemos aprender. Ás veces con recomendacións envelenadas con doces palabras, ás veces coa fría firmeza da autoridade.

De feito, a educación actual está deseñada nas coordenadas do sistema capitalista patriarcal. Quérennos condenar a ser a forza de traballo cualificada que necesita o capital. Queren converternos nun individuo individualista, atomizado e submiso que non cuestione o status quo.

Despois da absoluta hexemonía do capitalismo, quixéronnos facer crer que non hai alternativa. Sobre a fraude de que un capitalismo humano é posible, o capitalismo máis salvaxe vai arraigando.

A aposta polo neoliberalismo estivo acompañada polas políticas conservadoras, xacobinas e españolistas dos estados español e francés reaccionarios. Deste encaixe, ademais dos plans universitarios EU2020 e Bolonia, en Hego Euskal Herria han germinado as reformas educativas como a LOMCE.

As reformas tratan de limitar a posibilidade de que Euskal Herria poida construír un modelo educativo propio, adaptado á súa medida, en beneficio dun proxecto emancipador. Polo ensino do sentimento nacional español e francés e pola mercantilización da educación.

A maldita lei LOMCE é pioneira na adecuación da vía educativa. Fomenta a competitividade dos alumnos e alumnas e dos centros docentes. Os alumnos imponnos as reválidas que coñecemos moi ben (os exames que se nos aplican para progresar), co obxectivo de orientar a formación cara a un percorrido cada vez máis especializado. Atopámonos ante unha reforma de profunda carga ideolóxica que impulsa a españolización, a mercantilización e o machismo.

Neste sentido entendemos a aposta da Formación Profesional en particular pola educación dual. Adaptándose ás necesidades do mercado, o traballo converteuse nun medio de produción de forza especializada. Que, de paso, súmase ás contratacións absolutamente precarias dirixidas á mocidade grazas ás reformas laborais dos últimos anos.

Ao mesmo tempo, a imposición dos plans Bolonia e EU2020 pechou as portas das universidades e provocou un proceso de elitización que se adapta ás necesidades do mercado libre. Os incrementos das taxas, as clases presenciais e obrigatorias (incompatible cun traballo), a perda de valores dos graos e a “masteritis” son só algúns exemplos.

Evidentemente, as elites económicas e políticas elixiron. O Estado español e a oligarquía xa deseñaron o seu modelo educativo a medida. Pero lonxe de crer que non hai alternativa, ante todas estas opresiones, os alumnos temos claro por onde pasan as nosas coordenadas.

Como demostramos ao longo de moitos anos, o alumnado ten unha gran capacidade de organización e de estímulo das loitas. Enviar por correo electrónicoEscribe un blogCompartir con TwitterCompartir con FacebookCompartir en Pinterest A dinámica Zorrotza deu frescura a este curso. Pero aínda queda moito por facer.

Por encima da lóxica cruel dos mercados, quen loitamos por que a educación sexa desde o pobo e para o pobo, debemos construír a soberanía desde a educación. A educación debe ser o soporte da construción do socialismo e do feminismo, e isto non será posible ata que Euskal Herria non poida acordar o seu modelo educativo. A independencia é a chave que vai abrir as portas ao alumnado para levar a cabo un proxecto emancipador.

Os alumnos e alumnas queremos vivir e aprender en Euskal Herria, cunha educación propia que nace do pobo e que será para o pobo. Para construír un sistema educativo euskaldun, coeducativo, participativo, colectivo, crítico, feminista e non excluínte. Porque queremos e imos facer unha Euskal Herria así, o presente das persoas novas está na loita!

En Eztizen Artola e GARIKOITZ Mancisidor.

Membros de ERNAI.