Nire irakurketa gaizkideek badakite: beti izan naiz Ambrose Bierceren inbidiatan. Hark idatzi zuen gustukoenetako liburuen artean dudan hiztegi bat: The Devil´s Dictionary, deabruaren hiztegia, alegia. Tamaina hartu eta zehatz adierazten du ez nolanahi hautatutako hitz bakoitzaren esanahia; adibidez, legezkoa “dagokion epailearen borondatearekin bateragarria” dena da, edo historialaria “munta handiko txutxu-mutxu kontalaria”.

Landareen ingurukoarekin antzeko zerbait egiteak ikaragarri poztuko ninduke. Aza hostoa, baba lorea, artaburua, aitzurra, zokor-mazoa, melokotoia, sega-potoa, porru haziak, sasia, alferra, zorria, arrosadun arantza, jorraia, elorri izatea, simaurtu, eutsagaia, txertaka edo txertatu gabea, mihura, metatxorroa, eta abar zer diren, benetan zer diren, behin betiko bildu eta jasota gustura ikusiko nituzke.
Lehengoan ohelagun batek xalo asko botatakoa ekarri nuen hona: pinuen adar muturretan ageri diren prozesionario beldarraren habiak, zeta zurizko distiratsuak, zuhaitz beltz horien loreak ote ziren galdetu zuenekoa. Pinu beltza (Pinus radiata) beldarretan loratzen dela, etekina hori duela uste duenak hiztegi horren ikuspuntutik ez dabil oso urrun.

Ohea bera bezain bertakoa ez, baina urrutira gabeko beste batek patata zein arbolak ematen zuen galdetu zidanekoa etortzen zait burura horrelakoren bat entzuten dudanero.

Tristura harrotzen dit inguruaren gure ikuskera horrek, baita irribarrea piztu ere.
Artoa (Zea mays) euskal paisaia kulturaletik desagertzen ari den honetan, benetako artaburuak iraungo duela jakiteak behintzat ikaragarrizko lasaitasuna ematen dit. Eta musika asarrea, berebizikoa, egiten du.