Indarrak parekatuta egon arren, aurreko urteko emaitzak ikusita Borotra faboritoa zen Roland Garroseko palmaresa estreinatzeko. 1924an, torneoa oraindik nazioartekoa ez zenean, Miarritzeko tenislariak irabazi zuen Frantziako txapelketa, Lacoste bera mendean hartuta. Urte hartako Wimbledoneko finala era biek jokatu zuten eta berriro Borotra izan zen garailea.
Baina 1925eko finala erraz irabazi zuen Lacostek, hiru setetan (7-5, 6-1, 6-4). Txapela jantzita jokatzeko ohitura izan arren, Borotra ez zen orduko hartan txapelduna izan. Eta urte hartako Wimbledoneko finala ere galdu zuen, Lacosteren aurka berriro.
Hurrengo urtean, Borotrak finalaurrekoetan egin zuen topo Lacoste amesgaiztoarekin, eta finaletik kanpo geratu zen. “Euskaldun jauzilariak” –hala esaten zioten, jokoan egiten zituen salto ikusgarriengatik– 1929an lortu zuen berriro finalean sartzea, eta berriz arerio beraren aurka. Partida estua eta borrokatua izan zen, eta Lacostek bost setak agortu behar izan zituen Borotra menperatzeko (6-3, 2-6, 6-0, 2-6, 8-6)
1931n beste aukera bat izan zuen Miarritzekoak txapelketa lortzeko. Baina parean ez zuen René Lacoste izan, Christian Boussus baizik. Eta lehenengo seta galdu arren, hurrengo hirurak jarraian irabazi (2-6, 6-4, 7-5, 6-4) eta, azkenean, Roland Garroseko txapelduna izatea lortu zuen, buruz buruko torneoari dagokionean behintzat. Gizonezkoen binakako finala lehenago irabazia zuen, 1925eko lehen nazioarteko txapelketa hartan, hain zuzen. Eta ezetz asmatu nor izan zuen bikotekidea: René Lacoste arerio eta laguna.
Informazio askea lantzen dugu ARGIAn, langileok gara proiektuaren jabeak eta gure informazioen atzean ez duzu sekula multinazionalik, bankurik edo alderdi politikorik topatuko. Gure ustez, burujabetza guztien oinarrian dago informazio burujabetza, ezagutzen dugunaren gainean pentsatzen eta erabakitzen dugu. Horregatik diogu kazetaritza independentea dela demokraziaren oinarrietako bat.
Aldizkaria paperean etxean edo e-postan PDFan jaso nahi duzu? Pozik hartuko zaitugu ARGIAko komunitatean. ARGIAkoa izateko, nahi eta ahal duzun ekarpena egin dezakezu, eta bueltan egoki ikusten duzuna eskatu. Indartu dezagun indartzen gaituena!
Lurrari, ekoizle txikiei, baserriari eta elikadura burujabetzari lotutako proiektu ugari ari da sortzen Euskal Herrian azken urteotan, kontsumo elkarteak eta baserritarren sareak esaterako. Baina, ez al da kontraesankorra ustezko garai "oparo" honetan proiektu agroekologiko ugarik ateak itxi behar izatea? Edo nekazari asko egoera oso zailean egotea? Ba al dakigu nola bizi diren gure hurbileko ekoizleak?
2018an mugaz gaineko 1.400 milioi bidaia zenbatu ziren munduan, duela 50 urte luxua zena zenbateraino demokratizatu den seinale. “Demokratizatu”, diozu? Lurra planetako hamabost biztanletatik batek bisita ditzake gainerako hamalauak, baina hauek ezingo dute joan bakar haren sorterrira... ez bederen opor usainean. Atsedenezko bidaien koste-etekinen banaketak injustizia neurri bera dauka: turismoak jendeen arteko desberdintasunak handiagotzen ditu.
Debako Arte Eskola itxi dute. 1970ean sortu zuen Jorge Oteizak bere programa kultural eta politikoa martxan jartzeko, baina ez zitzaion esperimentua ondo atera. 80ko hamarkada hasieran bigarren fase bati ekin zion, iazko abenduan udalbatzak ixtea onartu zuen arte. Arte Eskola Bizirik plataformak jardunaldi batzuk antolatu ditu martxoaren 23an, itxiera salatzeko eta aurrerantzean Arte Eskolak hartu behar lukeen norabidea birpentsatzeko.
