Telediarioetan berri txarrak baino kontatzen ez diren bezala, hau bezalako artikuluxka gehienetan kontu ustez gaiztoak erabili ohi ditugu gure berriketarako. (Barkatuko didazue telediarioetan esan izana, gauregunetan esan beharrean, baina nire ume-gazte garaietan telediaroak baino ez geneuzkan, eta adin batetik gorakooi izugarri kostatzen zaigu holakoak ordezkatzea). Gaurko ataltxoan, aldiz, salaketa batekin hasiko naizen arren (ifrentzua), zerbait positiboa ere aipatuko dut (aurkia), oreka emozionalari eutsi ahal izateko ezinbestekoa baitugu begirada baikorrak ematea, noizbehinka bada ere.

IFRENTZUA: Lehengo astean aita hil zitzaigun. Berak nahi bezala, Derion dagoen Bilboko udal hilerrira gorpua erraustera joan ginenean, krematorioko aretoan geundela, hango arduradunak hurbildu, “badator kapilaua” esan eta, besterik gabe, gizon bat sartu eta otoitz egiten hasi zen. Erdaraz, jakina. Onartzen dut oraindik ere Bilbo batean jende gehienak nahiago izaten duela –ohituraren ohituraz– errito katolikoa erabili eta erdaraz egitea. Ordea, estatu laiko batean egongo bagina, denon eskubideak bermatuko balira, galdetu egin beharko ligukete, behintzat, ea otoitzik nahi dugun, ea euskaraz ala erdaraz, ea zein erritotakoak garen... Ez dut uste administrazioak inolako erlijio-zerbitzurik eskaini behar duenik, baina argi daukat, eskaintzekotan, herrian existitzen diren erlijio oro hartu beharko lituzkeela aintzat. Ni neu irainduta sentitu nintzen. Aita galtzeak eraginiko minari gehitu behar izan nion Udalaren mesprezuzko trataerak eta inork deitu ez zuen apaiz haren portaerak eraginikoa. Noiz enteratuko ote dira gure agintariak estatu laiko batean ez dela bidezkoa errito katolikoak lehenestea eta, horrela eginez gero, ehunka, milaka hiritar laidoturik eta atsekabeturik senti daitezkeela?

AURKIA: Lagunak urteak daramatza metal arloko lantegi batean beharrean. Lehengo egunean, kasualitatez, bere kontratua ikusi nuen eta, nire harridurarako, ondoko hau irakurri: “...kaleratua izateko arrazoiak hauexek dira: portaera matxistak, arrazistak, homofoboak...”. Berez, horrela izan beharko luke, baina tamalez batere ohituta ez gaudenez –are gutxiago metal arloan–, esan gabe doa izugarri poztu nintzela, iruditu baitzitzaidan urtetako borrokak zerbaitetarako balio izan duela. Gutxien-gutxienez aurreko eguneko etsipenari aurre egiteko baliagarri suertatu zitzaidan.

Horra hor gizarte beraren, txanpon beraren, bi aldeak. Edo, agian hobeto esanda, hamaika aldeetako bi.