Txikitan inoiz jolastu ginen horretan, batez ere uda partean. Ez usu ere, prestaketa lan nekezak eskatzen zituelako batik bat, eta guk berehalako dibertimendua nahi, noiz eta udako oporretan. Baina bai, akorduan dut inoiz ibili ginela altxorraren bila. Lagunartea bi taldetan banatu eta garaikur sinboliko bat aukeratu behar izaten zen lehenengo –talde bakoitzeko bat–; herriko ezein zirrikitutan ostentzeko. Ondoren pistak idatzi behar ziren paper txatal banatan eta horiek ere herrian barna ezkutatu, lehenengoa izan ezik. Azken hori arerioari luzatzen zitzaion eta hortxe hasten zen dema (bat, bi, hiru… ya!), pistak banaka ebazten joan eta altxorra nork lehenago kausituko. Lasai, hau ez da nostalgia ariketa bat, baina gomuta ondo datorkit, halatsu sentitu izan bainaiz, disko dendara joan izan naizen azken aldietan.

Bai, nik ere myspace arakatzen orduak eta orduak ematen ditut; Amazon edo interpunk.com-en hilabetero egiten ditut eskaerak; i-Tunesen online erosi eta P2P zein blogspot musikalen abantailak probatu ditut. Baina musika eskuratzeko derrigorrez ordenagailura jo beharrak amorru pittin bat ere ematen dit eta aizue, zenbaitetan modu tradizionalean erosteko gogoa ernetzen zait: kaleko disko-dendara joan, CDa erosi eta autoan lehenengo entzunaldiaz gozatu etxera bueltakoan. Hain larria al da?

Erosketa modu “tradizional” hau, teorian bilatzen errazak izango diren diskoetarako uzten dut, bitxikeriak sarerako lagata. Esan nahi baita, ez naizela ni saltzaile gajoa nahastu nahian jokatzen duten horietakoa, ez eta euren sasi-jakituria musikala harro erakusten dutenetakoa ere, auzoko Megadendan Rockdeluxek aipatzen duen azkeneko single eskuraezina exijituz.

Utzikeria nagusi, disko-denden apaletan: hauts asko eta interes gutxi. Direnak eta ez direnak egin behar izan ditut berriki, euskal talde baten DVD bat eta Geffen multinazionaleko disko ezagun bat lortzeko. Dendara behin eta berriz itzuli eta hilabeteren bueltan berdin segitzen dut, diskorik eta dendariaren azalpen taxuzkorik lortu gabe. Gero esango dute ez dela diskorik saltzen! Aukera ematen al dute ba? Umetan altxorraren bila jolasten ginenekoaz akordatu naiz orduan. Paperean idatzitako pista bilatu, ebatzi, eta hurrengoaren peskizan joatera behartuta banengo bezala sentitzen naiz (bat, bi, hiru… ya!). Eta beldur naiz dema honetan ez ote nauen azkenean arerioak irabaziko.

Asperdurak, alegia.