Hainbat kazetarik Anatema, Paradise Lost eta halako taldeekin parekatu zaituzte, baina nik esango nuke egiten duzuena rocketik hurbilago dagoela.

Soilik sortu genuenean talde horiei erreparatu genien, baina harago jo dugu, gure estilo propiora. Aipatu dituzun taldeak eta beste batzuk death-etik datoz eta doom-metala egiten dute eztarri askoko ahotsekin. Guk talde horien iluntasuna ere badugu, hori ezinbestekoa da; baina bestelako ahots batekin eta hitzetan tristura eta malenkonia landuz, bestelako giroak lortu ditugu. Horretan dihardugu.

Iluntasunetik gauzak argiago ikusten dituzue?

Gai horien gainean idazten dugu guretzat barruak askatzeko modua delako. Horrek ez du esan nahi jende tristea garenik. Beste batzuek maitasunaren gainean etengabe idazten dute eta ez dute beti hori bizi izaten. Jende normala gara.

“Fabriketako keak zerua lainotu du, iraganeko historia erail du”. Garapenak ahaztarazi egiten du izan garena?

Bai. Denborarekin bizitzeko modu arrunta ahaztuz goaz. Gero eta konplexuagoa eta zailagoa da bizitzea. Garapenarekin kritikoak gara.

Zerk emango lioke poza Besi tristuraren erreginari?

Behin irratian entzun genuen Getxoko amildegi batean neska batek bere buruaz beste egin zuela, eta bera gogoan genuela idatzi genuen abestia.

“Maia”, “Lurraren mezua”, “Deabruarekin dantzan”, “Mamuak”… Antzinako kultura paganoa aldarrikatzen duzue, kristautasunaren aurrekoa?

Maia esaten diote batzuk Mariri. Inkisizioa oso presente dago gure hitzetan eta mitologia eta jakinduria zaharrak asko gustatzen zaizkigu, baina ez gara paganoak.

Diskoak oso soinu garbia eta gardena dauka…

Bai. Saiatu gara instrumentu guztiak ondo entzun eta bereiztu daitezen. Gu death-metaletik gatoz eta erronka izan da halako musika egitea. Izan ere, orain idazten gabiltzan kantuetan soinua are eta gardenagoa da.