Sariko finalean izan ginen Aiherran. Maialen Arzallusek eraman zuen txapela, Unai Gaztelumendiri puntu erdia kenduta. Beñat anaia entzule zuen Unaik. Azken agurrean, Illunbekoa gogoan, Beñatek txapela berari eskaintzea eskatu zion. Txalo zaparrada bildu zuen. Oholtzatik jaistean irribarretsu hurbildu zitzaion anaiari eta saioan izandako gorabeheraren bat izan zuten mintzagai. Izan ere, kartzelakoan puntuei erantzunez estropezuka ibili ziren bertsolari guztiak, errimatzat “zerbait” jarri zietenean. Baina Unaik, berak aukeratu doinuan egin zuen estrapezurik larriena, hirugarren puntu bitartean berak ere ez baitzekien zein doinutan ari zen kantari. Neurtu, bertsoa zehatz neurtzen bazuen ere, kantaerak ez zuen kantu itxurarik. Tonu batez abiatu eta puntu bakoitzak zuen tonu diferente bat desafinatzearen ondorioz. “Goizean ongi egiten nuen...” bota zion anaiari. Kanta zuen eran egin izan balu testua, dagoeneko bertso eskoletako irakasleak batzartuta leudeke beren zeregina aztergai. Eta epaileek bertsoa kantatua dela kontuan hartuko balute, Unai ez zuten puntu erdira sailkatuko. Baina azken agurrean, momentuan demasa iruditu zitzaidan hartan, ia-ia asmatu egin zuen nire harridurarako.