Gorrotoak oso garrantzitsua dirudi zuretzat...

Gorroto sanoa, nolabait esateko, bizi atseginaren seinale da. Inorekin hizketan hasi orduko, nonahitik oharkabean ihes egiten duen bilisa da gorrotoa. Beti esan izan dut: nire lagunik onena gorrotoa hobekien bideratzen duena dela. Neu ere, ondo bideratu dudanean izan naiz neure buruaren lagunik zintzoena eta sanoena. Horregatik uzten dut jende asko alde batera: hizketan hasi orduko nabaritzen baitzaio ez dakiela ongi gorrotatzen. Eta niretzako, munduko botikarik hoberena da ongi gorrotatzen jakitea. Euskal Herriak, esate baterako, oso kalitate exkaxeko gorrotoa bizi du oraino.

Adiskidantza, berriz, ez ei duzu estimu handian.

Nik ez dut inoiz adiskidetasunik laudatu. Izaera partikular eta onskoak hondatzeko martingala, edo zitalak kontsolatzekoa ote den bai, nahi baino gehiagotan sumatu.

Eszeptiko samarra sumatzen zaitugu. Oker gabiltza?

Zer da izan ere eszeptikoa? Deus ez galtzekorik. Deus ez irabaztekorik. Sentitu bakarrik. Sentitu. Sentitu alfer-alferrik. Mila modutara sentitu. Eta ahaztu, eta berriz sentitu, eta sentitu...

Aztertzen dituzun euskal hitz anitzetatik, Monzonek antzezlan batean erabilitako amat harturik, zer diozu?

Besteren artean, hauxe: Oi, gure suteak, su etenak, su hiltzaileak! Zelan amatau? Noiz ikasiko ote dugu euskaldunok elkarren artean sua pizten eta itzaltzen geure neurritsu polit batean, honenbeste sute, su eten eta su hiltze antzuren gurpil zoro honen itzalpetik behingoz ateratzeko? Eta geure burua pittin bat pizten eta ernatzen hasteko?