Ideiak eta programak. Aspaldi da marketinak hartu diola tokia ideien arteko eztabaidari. Dagoen ataka gaitzetik mundua nola atera daiteke onik; zer adierazi nahi dugu progresoaz, ongizateaz edo demokraziaz mintzatzen garenean? Inozoak, uste genuenok hauteskundeak programak eztabaidatzeko garaiak zirela, eta lehiatu behar genuela herriak eta langileriak jakin zezaten nork zer proposatzen zuen. Ea norbaiti entzuten diodan halakoren bat: “Kapitalistei, patroiei, errenta handikoei zergak nabarmen igo eta gutxi dutenei jaitsi edo kendu; etenaldi bat errepide zabaltzeari eta haren aurrekontua gastu sozialentzat erabili; aldiz, oztopo gaindiezinak jarri salmenta libreko edo edozeinen esku erosterik ez dagoen babes ofizialeko –omen– etxeak egiteari, soil-soilik alokairuko etxe berriak egiteko baimenak eman. Eta alokairua soldataren edo diru sarreraren arabera jarri”. Adibidez, 665 euro hilero kobratzen duenak %10; 1.200 artean kobratzen duenak %20 eta 1.200 baino gehiago kobratzen duenak %30.

Pertsonak. Zenbat irabazten duzu? Galdera sonatua emakumeak egin zuena eta baita erantzun ere: zuk baino gehiago. Zerbait gehiago ordea? Esate baterako Errenteriako –nire sorterria– edo Oiartzungo –nire bizitokia– alkateak zenbat kobratzen du? Zer esanik ez, maila gorenekoek! Zer nolako eredu dira, bost, sei etxebizitza –berdin dio espekulaziorako edo aisiarako bada– eta hiru automobil dituztenek? Horiek esango digute nola antolatu eta kudeatu behar diren geroz eta urriagoak diren baliabide naturalak? Horiek erabaki beharko dute zein den gizarte soldata duina? Eta justizia sozialaz eta garapen iraunkorraz hitz egingo digute?

Etorkinak. Aurten ere milaka etorkinek ezingo dute beren botoa eman eta are gutxiago hautatuak izan.