Urtea amaitzear zela, bat-batean, ontzi inperialak agertu ziren itsasoan. Aste gutxitan 20.000 soldadu japoniar iritsi ziren uhartera eta bi aerodromo eraiki zituzten, irlako biztanleek euren jardunari eusten zioten bitartean. Tadamichi Kuribayashi jeneralak bi erronka zituen: Iwo Jiman gune logistikoa ezartzea eta, ondoren, estatubatuarren erasoari aurre egitea.
 
Ordurako estatubatuarrek begiz jota baitzuten Itsaso Bareko puntu txiki hura. AEBetako itsas armadak Mariana uharteak konkistatu berri zituen, baina hori ez zen nahikoa Japoniara iristeko. B-29 bonbardariekin eraso nahi zuten etsaia baina hegazkin horiek 3.000 km-ko autonomia baino ez zuten eta eskuratu berri zuten artxipelagotik Japoniara joan-etorria egiteko 5.000 km-ko bidea egin behar zuten. Mapa hartu eta hantxe topatu zuten irtenbiderik egokiena, geldialdia egiteko behar zuten puntu aproposa: Iwo Jima.
 
Ez dago garbi japoniarrek espioitzari esker jakin ote zuten amerikarren asmoen berri. Intuizio hutsak bultzatuko zituen seguruenik Iwo Jima babestera. Eta ez zen lan erraza 20.000 gizonekin 100.000 soldaduko armada estatubatuarrari aurre egitea. Horregatik, bigarren mailako kezkak ezabatu behar zituzten. Goiz batez, Iwo Jimako lau herrixketan azaldu ziren soldaduak. Biztanle guztiak esnarazi eta, presaka, azalpenik eman gabe, bi ontzietan sartu eta beste uharte batzuetara eraman zituzten. Han hutsetik hasi beharko zuten bizitza berria.
 
Hortik aurrera Iwo Jimako historia ezagunagoa da. 1945eko otsailaren 16an hasi zen gatazka. 6.821 soldadu estatubatuar eta 18.000 japoniar baino gehiago hil ziren. Inork gogoan ez zuen uharte koxkor galdua mundu guztian ezagun egingo zen hilerri erraldoia bilakatu zen. Eta berriki Clint Eastwoodek Iwo Jimako gatazkaren inguruan bat ez, bi film egin ditu.