Hasiera batean igeltsero izan zen Alberto Spagnolo, eta aita eta anaiarekin lanean zegoela sartu zen San Isidroko katedralean. Argentina diktaduratik irteten ari zen, eta Spagnolok, katedraleko arkitekturak liluratuta, seminarioan sartzea erabaki zuen. Bertan, Hirugarren Munduan lanean ari ziren apaizak eta askapenerako teologia ezagutu zituen, ezkerreko pentsamenduetarantz eramango zutenak. 1995ean, Solano herriko Nuestra Señora de Las Lágrimas elizara bidali zuten abade. Garai hartan, hasiberria zen Carlos Menem presidente peronistaren bigarren agintaldia eta eredu liberalak eta pribatizazioek guztiz txikitu zuten Argentinako industria, langabezia tasak igoaz. Bere hitzetan, «ez zegoen horiek oztopa zitzakeenik. Diru errazaren kultura eta sindikalismoaren kolaborazioa protestari gailendu zitzaizkion. Urte haietan oso indartsua zen Denok Aberriaren Alde Mugimendua (MTP) eta azpiegitura eta gaitasun handiko jendea zuen, baina Gorriaran Merlo iritsi zenean, joera militaristak nagusitu ziren. 1988ko abenduan, militarrak matxinatu zirenean, jendearen erantzuna berehalakoa izan zen: kalera atera eta kasernak edo koartel militarrak inguratu zituzten. Hurrengo urtean, Gorriaranek pentsatu zuen beste eraso bat eginez antzeko egoera eragingo zuela eta La Tabladako kuartela erasotzea erabaki zuen». Erasoak, ordea, kale egin zuen eta errepresioak ezker berri hura deuseztatu zuen. Menemek ez zuen inongo oztoporik izan bere politika garatzeko.

1996an, langabezia tasa izugarria zen. «Egoera ikusita, zer egin zitekeen pentsatzeko bilerak egiten hasi ginen Solanoko auzokideok; jendearen arteko lokarriak berpiztu ziren, sareak eraiki genituen. Lana, osasuna, jakiak... Horiek guztiak faltan genituen. Horrela jaio zen, 1997an, Solanoko Behargin Langabetuen Mugimendua» (MTD). Buenos Aires probintziako gobernadoreak, Eduardo Duhalde peronistak, protesta asetzeko eta jauntxokeria sustatzeko, Plan Trabajar izeneko 50 euroko diru laguntza urriak asmatu zituen. «Beste talde askorekin hitz egin genuen; planak onartzea eskupekoa hartzea zela esan ziguten, 600 pesoko (200 euro) herri soldataren aldeko borroka garatu behar genuela. Harekin ados egon arren, zelan lortu? Legebiltzarrera joanez? Sinadurak bilduz? Esan genien helburu handiak erdiesteko funtsezkoa zela talde indartsuak sortzea. Borroka, helburua baino, tresna genuen. Diru laguntzak eskuratzeko borrokan, helburu handiagoak lortzeko prestatuko genuen gure burua». Oso denbora gutxian, Argentinan borroka haiek orokortu egin ziren. Errepideak moztea zuten ezaugarri nagusi: errepideak moztuz itotzen zuten Argentinako ekonomia. Tresna hartaz baliatuz, jakiak ez ezik, piketeroek diru laguntzak kudeatzea ere lortu zuten.

«Parrokian egiten genituen bilerak -azaldu du Spagnolok-. Pena zen leku handi hura ez erabiltzea. Horrela, etxe barik ziren bost familiek ere aterpe hartu zuten eliza. Duhalderentzat onartezina zen bere menpe zegoen parrokia batean -bera baitzen Elizari sosak ematen zizkiona, Elizak bere lan soziala zeukan- bere politikaren kontrako piketeak antolatzea. Geu ateratzeko presionatu zuen Novak gotzaina eta inolako azalpenik eman gabe, alde egin behar genuela esan zidan Novakek. Solanoko batzarrak gotzaina bera joan zedila eskatu zuen» eta parrokiak bi urtez okupatuta jarraitu zuen. 2000ko ekainaren 22an, Farrel gotzaina eta abade berria agertu ziren, meza emateko jantzita eta Buenos Aireseko poliziak lagundurik. Haiek hustu arazi zuten Nuestra Señora de las Lágrimas. Spagnolo ez zen gehiago abade izango. Bitartean, krisialdi ekonomikoa areagotzen zen heinean, handiagoa zen talde piketeroen protagonismoa. Spagnolo ezaguna egin zen urte haietan, kazetarientzat piketero bitxia baitzen. Abade piketeroa, abade anarkista eta bestelako ezizenak ipini zizkioten prentsakoek. Solanon, bitartean, talde piketeroen hazkundea etengabekoa zen.

2001eko abenduko El Argentinazo matxinadaren ostean, krisialdiak eraginda, piketeroei erdi mailako klasekoak gehitu zitzaizkien. Legebilzarrak presidente izendatutako Duhalderen Gobernuarentzat egoera zaila zen: Nazioarteko Moneta Funtsak (NMF) 2002ko aurrekonturako aurreikusitako 8.000 pesoko egokitzea aurrera ateratzea ezinezkoa zen protesta guztiak bateratuz gero. 2002ko ekainean, piketeroak Pueyrredón zubia moztera zihoazela, poliziaren errepresioak bi hildako eragin zituen. Eskandaluak Duhalde hauteskundeak aurreratzera behartu bazuen ere, kolpea emanda zegoen eta beldurra zabalduta. Hurrengo presidente Nestor Carlos Kirchnerrek egoera baretzeko hainbat bide erabili zituen arren, bide erdia Duhaldek egina zuen.

«Kirchner azkarra izan da -dio Spagnolok-, aurrea hartu du eta estatuak berriz bere lekua hartzea lortu du, bide asko erabiliz, besteak beste goseaz eta beharraz baliatuz. Taldeei diru laguntzak eta bestelako onura materialak eskaintzeaz gain, botere eremuak emanez ere talde asko bereganatzen jakin du». Protesta mugimenduen inguruan dio lana, gosea eta horrelako behar zehatzek sortutako taldeak zirela, jende arruntak osatuak: «Ez ziren, alderdi askok pentsatu bezala, abangoardia iraultzaile berria. Estatuak berak hainbat behar asetzeko ardura hartuko balu, lekuz kanpo geratuko lirateke, bitartekaritza lana baino ez baitute egiten, estatuak ematen duena banatzen dute eta horrek estatuari ez dio kalterik egiten, mesede baizik».

Solanon ere gauzak aldatu egin dira; 1.800 pertsonez osatutako taldeak 200 kide ditu orain. «Bagenekien hainbat gauza lortu ostean talde txikiak besterik ez zirela geratuko. Erronka beti izan dugu kapitalismoak dakartzan ereduak ez errepikatzea. Apurketa, haustura, askatasuna esperimentatzea gogorra da. Bada aspaldidanik datorkigun pentsamoldea: ahalik eta ahalegin gutxiena eginez, ahalik eta atarramendu gehien lortzea. Gizakia berez ez da gaiztoa, baina izaera horri buelta emateko oso aldaketa handia egin behar da eta badira egiteko gai ez direnak, edo egin nahi ez dutenak. Askatasunean bizitzea norberak desiratu behar du eta ezin da inor behartu desiratu ez duena egitera, horrek autoritarismoa erabiltzera bultzatuko gintuzke eta guk bakoitzak nahi duena egitea nahiago izan dugu, baina argi dago sistemaren tresneria erabiliz ezin dela gizarte berririk sortu».

Zenbait talde piketero Kirchnerren alde kokatu dira. Hego Amerikan sortzen ari diren gobernu «aurrerakoien» artean ere kokatzen dute Kirchnerrena. «Lehenengo eta behin -argitu du Spagnolok-, bizi baldintza hobeagoak ekarri dituen arren, argi izan behar dugu betiko ondasunen banaketa bera daukagula. Talde askoren ustez, indarrak metatzeko momentua da, aurrera segitzeko baldintza materialak metatzeko momentua. Baina boterearekin bat egiten ez dugun heinean, baztertuta gaude: hobekuntza materialak lortzeko zirkulutik at gaude. Aldi berean, zerbait berria egiteari eta haustura esperimentatzeari eusteko gai izaten jarraitzen dugu. Arriskutsua da besteek ikusten ez dutena ikustea; oraingoa ez da etorkizuna, hau ez da herri gobernua. Zapatistek berdin egin dute, hau ezkerra ez dela esanez, horrela bakartuta geratu diren arren. Orduan, sektarioak eta dogmatikoak garela esaten digute. Guk, egiten dugun guztia ikuskatzen jarraitzen dugu, ondo egin duguna jakiteko eta kapitalismoaren sareetan erortzen ez diren politikak garatu ahal izateko».