Agerikoa dute zuhaitzek kukula edo adaburua. Are gehiago udazken-neguan, batzuei burua soiltzen zaienean... Adaburusoiltasun horretan adarren bahea ikusgarria da, zuhaitz batzuena besteena baino: platanoa (Platanus x hispanica), xarma (Carpinus betulus), ezkia (Tilia sp.), urkia (Betula sp.)... Adarjearen dotoreziaz inoiz jabetu ez bazara oraintxe duzu garaia.
Oraintxe duzu garaia eta mugi. Mugi, edozein txoropitok ikuskizuna izorratuko baitizu. Edozein alkate, zinegotzi, diputatu, ingeniari, lorazain edo teknikarik. Homo sapiens "Gilbor"-ak ezin bizitu dute aldamenekoa parean, gainean edo hankapean duten jakin gabe, eta, milaka urtetako herentzia, zuhaitzak ustiatzeko, aizkoraz epaitu eta lepatzeko daude. Jende honek ezin ikusi du kukula horien ederra. Moztu, zauritu, ebakiz josi eta enbor soil bat uztean da ederra zuhaitza. Eta, okerrena dena, denonak diren zuhaitz publikoekin hori eginda bakoitzarenak ere horrela tratatu behar direla uste du jendeak eta hor hasten da triskantza hedatzen... Ederra eredua!
Inongo zuhaitzik ez litzateke inausi behar. Ondo arrazoi berexia beharko luke zerrotea dantzatzeko. Gaur egun ordea edozein zio kaxkar nahikoa da zuhaitza, lepatu lepagabetu eta hiltzera kondenatzeko: "zuhaitza handiegia da eta beldurra diot", "zatarra, itsusia da", "itzala egiten dit"... Kondenatu bai, ze, urtero mugarrotzen denak, enborra huts-ustel, ez baitu naturalean hazitakoaren adinaren erdia ere harrapatuko. Eta bizi den artean gaixo bat izango da, eria. Eta horri bai beldurra izan behar diogu: noiznahi hautsiko zaio adarren bat. Zuhaitzak lehen ere ez zuen kukula forma berezi horretan alferrik garatu. Lepatu ondoren forma hori berreskuratu arte ez du gauza onik izango. Adar berriak ordea, egindako zaurien ustelduren gainean haziko dira heldulekurik gabe...
Denbora eta dirua alferrik galtzen duena, edertasunaren arerio eta zatarkeriaren zale, arriskuen aldeko eta narras gisa azaldu nahi ez baduzu ez inausi eta inausten ez utzi.