Aspaldi espero genuen albistea ekarri digu "euskal udaberriak". Arindua hartu dugu, baina ez beste askorik. Ez dago duela zortzi urteko pozaren eta ilusioaren arrastorik ere. Orduko kolpeak eskarmentu gogorra eman zigun eta oraingo hoztasuna ikaragarria iruditu zait, atentzioa ematekoa, bati baino gehiagori zer pentsatu sakona eman beharko liokeena, ETAri batez ere, noski. Hiru urtean ez dute inor hil, lasaitu egin gaitu horrek, baina esango nuke hoztasuna gehiago dela aspertuta gauden seinale, urteetako historia beltza atzean lagatzeko irrikan. Gizarteak pasatu du orria, tregoa baino askoz lehenago gainera.
Su-etena iragarritakoan airean, lurretik metro batera ibiliko ginela entzun genuen, hain arindu handia hartuta. Ez da horrenbesteko izan, ez digute oparirik eman, zor zigutena baizik. Eta kito.
Gatozen tokitik etorrita, biolentziaren bukaerak ez du ospakizunik merezi, urteetan horrenbeste kalte sortu dutenak ez dira bat-batean on bihurtu, batzuek ez dute min egiten segitzeko aukerarik galtzen. Nahikoa elkarren arteko errespetua badaukagu, lorpen handia izango da iraganeko orbainekin bizitzen ikastea.
Zuhurtasuna da nagusi, eta ez dela kaltegarria esango nuke, frakasoa amortizatuta baitago, bustitako dinamita da. Porrotak ez dauka saririk oraingoan. Gauzak okertuz gero, bake asmoak zapuzten badira, inork ez du etekinik aterako, ezta Alderdi Popularrak ere. Ongi dakite hori Acebes eta konpainiak, eta urduritasuna gainetik kendu ezinik dabiltza. Dena ondo aterata ere, saridunik ez dela esango iruditzen zait, ez behintzat sigladuna.
Espainian sarritan esaten da biolentziaren bukaera lortzen duen presidenteak kargua ziurtatuta daukala urteetarako. Ez dut zergaitia ikusten. Agintea galtzeko prest dagoenak lortuko du bakea seguruenik ostera. Arriskatzea du onena hori ekiditeko.
Bake prozesuetan ideologiek baino etikak garrantzia handiagoa duela iruditzen zait, konponbidea lortzeko bide bakarra dela esango nuke.
Hortik gutxi, oraingoz behintzat. Besteek norberak nahi duena egiten ez dutelako ezin da esan prozesua arriskuan dagoenik. Ez da serioa esatea gauzak gaizki doazela eta hurrengo egunean ondo, nik nahi dudana bete delako. Ezkerretik eskumara, Batasunetik Alderdi Popularrera, biktimismoz blai eginda dago politika, afektu bila dabiltza alderdiak eta tristeena da botoak irabazteko balio diela. Biktimismoak salmenta ona dauka gurean.
Batzuk harrotu ere egiten dira, biktimismotik harrokeriara pasatzen dira zuzenean. Beraiei esker egin dugula aurrera eta horrelako gauzak entzun behar izaten ditugu. Harrokeriak ez dauka lekurik, ezta barne kontsumorako ere. Zauriak bizi-bizi daude, zainketa berezia behar dute, berba lasaigarriak eta keinu dotoreak. Detaileek beti daukate garrantzia handia, eta zer esanik ez politikan.