Frantziako hiri bazter-auzoetako gatazkak direla eta prentsak, politikariek eta gobernu-kideek, lotsagabeki, jendartearen zati gero eta zabalagoak jasaten duen pauperizatze fenomenoa ukatzea lortu dute. Voyoux handik voyoux hemendik ari izan da, 2007ko autokrator nahikundea agertzen duen barne-ministroa. Funtsean, aita-ezer eta ama-deusen errua baizik ez da nonbait, larderiarik aski ez dutelako beraien mila haur mukizuekin!
Afrontua ordainduko dute. Errepublikaren laguntzak selektiboak dirate eta frogatu beharko da Errepublika zenbat maite den. Dirudienez bukatua da Errepublikak, edozein izanik, haurrak eta arra-haurrak esku-ukaldi itsuz bultzatzen zituen garaia. Dena dela, ikerketen arabera populuaren parte handia neurri hautakoi horien alde dago. Ez dute nahi Sarkozy aitaizunak kriminaliza ditzan. Baina Raffarinek jada laidoztatu zituen, gobernuak 2003an erretreten erreforma indarrez pasarazi zuenean: ez al ziren orduan frantses-heldu gehienak alferrak eta sistemaz baliatzaile hutsak? Eta orain gazteak voyoux: salbamenik ez.
Sarkozyren itzalean datorren Kapitalarentzat pobrezia gaztigua da eta aberastasuna partekatzekoa ez den langiletasun prestuaren saria. Mozart, wo bist du?