Orexara, txikienera, handiak egitera joango ginela aginduz amaitu nuen aurreko saioa. Langileen egunarekin, alfer famako bertsolariok gurea ematen saiatu ginen. Xabier Amuriza gustura dagoelarik, oso da Amuriza. Eta Orexan gustura sumatu genuen. Aski izan zuen oroitzapen bat. Bakarra. Orexan egin ei zuen, duela hogeita bederatzi urte edo, kartzelatik irten ondoreneko lehen gau-pasa. Iragana, besterik balirudike ere, ez da itzain txarra. Etorkizunak baino gehiago akuilatzen gaitu batzuetan. Gaztetako bertso-gosez aritu zen Xabier. Egiazko esango nuke. Benetako. Baina zinez, "autentiko" hitzari ez diot pareko egokirik aurkitzen.



Barakaldo gure egiazko bertso-leku ez ote zen ere galdetu nion nire buruari apirileko agendan. Ez dakit... Baina Gipuzkoako ohiko bertso-leku batean hartu nuen nokieroko galanta iritsi bezain azkar. Antolatzailea hurbildu zitzaigun ongi-etorria ematera. Ohiko hitzei erantsi zien bera ez zela
oso-oso bertsozalea. "Hona hemen beste bat telebistako hizkuntza-moduak kutsatua! Oso bati beste osoa erantsi gabe ez duk inor konforme geratzen!" pentsatu nuen. "Denek ez daukate izan beharrik" erantzun nion. Ondorenekoa argiagoa izan zen ordea: "Hemen jendeak ez dik nahi bertso onik. Berde batzuk bota...". Tentazioa ez zenez pizgarria, saioa tamaina tamainakoa egin genuen: puzgarria. Bertsolari adineko hark behin eman zidan aholkua gogoan nuela ekin nion lanari. "Gaur hemen gerta litekeen onena da, bertso onik gastatu gabe etxeratzea".