Bazter orotarik krokodilo marrakak aditzen dituk Marco. Joan haiz hi ere beste hainbat txapeldun mediatikoren ildotik, zangoak aitzinean, droga ugarik suntsiturik, jendearen hauts eta errauts destinoaren bila. Gazteegi? Balitekek, baina legendan sartzeko hobe James Deanek zioenez, gazterik hiltzea. Segur nauk bizikletan hasiz geroztik herioaren itzala susmatzen huela, bakardade larrukorrarenarekin nahasten huen arren han, demagun, Ventoux mendi idor eta biluziaren kaskoan.
Marco ez nauk garbi eta suharrenetarik: kirolak, kultura kreazioaren antzera, batez ere goi-mailakoak, jende arruntak ematearen beharrik ez duen energia galdatzen dik, hiltzeraino. Ez duk gaztigurik gabeko ametsik nehoiz ekoitzi. Eta kide arruntak noiztenka dela sentitzeko ohizko mugaz harago doanaren sakrifizioa eskatzen dik; arkangelurik ez duk kide arruntaren pizti-goseak Abrahamen semea eroan dezan ekiditeko.
Irudi likek Marco gure eguneroko trahitze txikiak, gezurrak, nagusi eta handi nahiak hirea bezalako ezustezko (hipokritak gaituk) eta aldi berdinean iragarritako (hematokritoak ere bai) herioek ordaintzen dituztela.
Diskurtso etikoaren mamia kolpatzen duen ETAren heren-laurden-erdiko menia murritz hau ez duk ikusiko: Ciao Marco!