Donostiako manifestazioa amaituta elkarrizketatu genuen Martxelo Otamendi, osteguneko operazioan atxilotutakoek epaile aurrean deklaratu baino lehen. Manifestazioagatik poza eta esker ona adierazi zuen; lankide eta lagun atxilotuekiko, aldiz, kezka.

Ez dugu hori guk bakarrik eskatzen. Jabetu behar dugu estatu eraso batean aurrean gaudela eta horrek estatu defentsak, estatu estrategiak eskatzen dituela. Badakit zaila dela, baina modu bat bideratu eta egituratu behar da berriro gerta ez dadin. Madrilek operazio bat inpunitate osoz egin eta kalkulatuta dauka, asimilitatuta, gero manifestazio bat egingo dela. Gaur Donostia berriro gainezka jarri dute herritarrek, dirua eman digute egunkari berria egiteko, aurrera egiteko esaten digute... Baina guk ezin dugu bakarrik aurrera egin, parean Espainiako indar judizial, politiko, mediatiko eta polizialak baditugu. Euskalgintzak ezin du baldintza hauetan lanik egin. Zilegi da dagokionari babes batzuk artikulatzeko eskatzea. Beste pauso bat eman behar dugu, ahal dela denak elkar hartuta.

Euskalgintzak amore ematea bilatzen ari dira. Herri honek bere buruari eman dizkion kulturaren zabalkunderako eta euskararen normalizaziorako egituren aurkako erasoa da. Euskara aurrera atera nahi duen sektoreari gorriak ikustarazteko estrategia bat dago. Jomuga Martin Ugalde Kultur Parkea eta haren sustatzaile diren enpresak direla ematen du. Baina ez dut baztertzen egitura horretatik kanpo dauden egiturak jotzea. Otsaileko operazioan "Euskaldunon Egunkaria"z gain, zeharka ARGIA, "Jakin", Herri Irratia eta ikastolak jo zituzten. Ez nuke etorkizun beltzaren iragarle izan nahi, baina adierazle hauek erasoak hemen geratuko direla pentsatzeko esperantzarik ez dute ematen.

Erasoa ez da Otamendiren kontrakoa, erasoa jardun baten kontrakoa da. Eta eraso horietatik libre dagoela pentsatzen duenak, ez dezala konfiantza gehiegirik har, hemen denontzako dago-eta.
Eta arlo juridikoak ere ez du babeserako aukera handirik ematen.
Bide ofizialetik, Espainiak uzten duen zirrikitutik, atxilotuekin ahal den defentsa egiteaz gain, askoz gehiago egiterik ez dago. Bide judizialetik egin daitekeen bakarra Euskal Herriko epaileak Madrili intsumisioa planteatzea da, Madrilgo aginduak bideratuko ez dituztela esatea. Hori enfrentamendua, kontraerasoa izango litzateke. Eta hori da politiko batzuk esaten ari direna, eusteko garaia pasa dela eta kontraerasora pasatzeko garaia dela.

Bartzelonan harrapatu ninduen eta bueltako bidaia aurreratu behar izan nuen. Bi bizipen izan nituen. Batetik, nire bila ere etorriko ote ziren. Bestetik, atxilotutako lankide eta lagunek jasoko duten tratuaren beldurra hor dago. Aurrekariak baitaude, eta ez bakarrik gure kasuan. Prest egon beharko dugu gauzarik gogorrenak entzuteko.
Aurrera egin beharra berretsi da, "Berria"ko langileek ostegunean bertan lanean jarraitzeko konpromisoa adierazi zenuten. Baina noiz arte jarraitu daiteke horrela?
Guk dakiguna egiten jarraituko dugu. Askoz gehiago egiterik ez dugu eta, gainera, ez dakigu. Gure lana, azken batean, komunikabideak lantzea da. Babesaren beharra gizarteratu behar dugu, atxikimendu humanotik babesera pasa behar dugu. Azken batean, gu, euskalgintza, enpresak ere bagara, gerenteak, langileak, komiteak dauzkagu, zergak ordaintzen ditugu, lanpostuak sortzen ditugu, eta Euskal Herriko ekonomiaren parte bat gara. Ez da euskalgintzaren kontrako erasoa soilik, enpresa batzuen kontrakoa ere bada.