Iragan igandean burutu zen, Lesakan, azkenekoa eta hauxe pentsatzen etorri nintzen etxera bueltan, Nafarroa eta Iparraldeko izan arren, gutako gehienontzat Nafarroakoa dela praktikan edo hala deitzen diogula behintzat. Behar bada Lapurdin, Maulen, Garazin egingo balitz finala... zergatik ez? Joango ote ginateke Lesakara bezala? Ez ote dugu gure buruetan dugun "muga" Muga bera baino ere mugatzaileago? Noiz inplikatu / konplikatu behar dute lapurtar, xiberotar eta Iparraldeko nafarrek finala hara eramateko egiturak eta izerdia biltzen? Ederra izanen litzateke bertsoen mugarriak euskaldunok lotzeko baliatzea.

Baina, lotu gintuen eta nola gainera. Zambra aretoak edozein pilotalekuk baino entzuteko goxotasun gehiago eskaintzen du eta baita kanturako ere. Halako betekada eta giro hurbil bezain beroak, entzuten geundenok ere oholtzaratzeko tentazioa ematen zuen. Giroak bultza egiten zion ateratzeko zorian zegoen arrazoi neurtuari.
Hala ere, ez zen saiorik borobilena izan. Lehertzea falta izan zitzaion sentsazioa geratu zitzaigun askori. Zergatik? Giro bikaina, kontsakratutako gazte-beteranoak kantari...

Gaiak, orokorrean, kanturako aukera ona ematen zutenak zirela uste dut nik. Badakigu gaia ia beti bertsolariak egiten duela eta asmatzen badu bale eta bestela kale, izaten da. Beraz, errepikatutako paperen bat edo beste eta bakarkako gaien artean zeuden aldeak salbu, saio onak egiteko aukera ematen zuten gaiak iruditu zitzaizkidan niri. Puntuak ere bidea ematen zutenak eta errimen menpekotasun gehiegirik gabeak.
Zorteak parekatu zituen bikoteak ere lan ona egiteko parada eskaintzen zuten eta hala egin zuten gehienek.
Txapelketak, ordea, badu lotzen gaituen zerbait eta hori sumatu genuen. Azkenean oreka mantentzen maisu dena irabazle gertatu zen ustekoa naiz ni, beste urte batzutan distiratsuago azaldu bazaigu ere.
Epaiak ez zuen onespena besterik jaso. Inork ez zuen aipatu ere egin nire inguruetan sailkapenarekiko ñabardurarik.

Ez ohikoa da txapelketan umorea dariola ikustea eta igandekoa ez da salbuespen. Hala ere, inor nabarmentzekotan beratarra izan zen hori. Beste munduko arrazoien bila joan gabe, askotan betikoa erantzunaz baina momentu hartan eta han gure buruek espero zuten arrazoi transzendente horren ordez, zapla! Erantzuna eta frexkoa gainera, inork baino gehiagotan.
Hasierako agurretik bereganatu zuen zalea bere hizkera, irudi eta erabakiekin. Hura kantura zetorrelarik aurpegiak masailak borobilduta jartzen genituen, nahi gabe, berez jartzen ziren. Hari, zegaldurik zeukanik ez genion irizten eta horixe nahi genuen, ateratzen zitzaion frexkurarekin kanta zezala puntuak puntu eta epaileak epaile. Eta asmatu egin zuen.
Zenbat eskertzen den horrelako jarrera egoera horietan! Baina nork lezake? Nor arriskatzen («arriskatu» ala beste gabe: «nori ateratzen zaio» jarri behar nuen) da sailkapenean zeresanik daukala sinistu eta hala aritzera? Subkontzienteak uste eta nahi genukeena baino gehiago mugatzen gaitu. Badirudi txapelketan umorezko bertsoak ez duela serioak hainbeste puntu lortzeko balio eta hala izango da gainera, gehiena behar eta estimatzen duguna gutxiago puntuatu. Segi horrela Julen ea kontagiatzen gaituan!
Txapelketak, bertsolarien agurretan ez bada, omenetarako aukerarik ematen ez duen arren, Bittor Elizagoienek jaso zuenak sentimendu goxoak pilatzen lagundu zuen. Nolabait esateko, hogeita bost urtetako larrialdi- gozamen, lore eta arantza guztiak bizi eta bizitzen lagundu izana eskertu genion zaleok eta gustura gainera. Zezen edo behitaldeetan ere betroiak erakusten dio ibilbidea taldeari. Une hunkigarria izan zen, alabatxoak- berak egindako bertsoa kantatu zionekoa.
Eskertzen dira horrelako uneak txapelketetan, bestela, pare parean asmatuta ere, hain dira hotzak sailkapen eta puntuazio demonio hauek!