Guggenheimeko 103 aretoan ikusgai dauden bost lan hauek museoko bildumaren parte dira, hots, lehenago ere berauek ikusteko aukera zuen bertara hurbiltzen zen bisitariak. Baina asteotan, lan guztiak batera ikustean, argi ikusten da lan hauek batzen dituen elementu artistikoa: argia eta gardentasuna erabiltzen dute errealitatea irudikatzeko.

Bost artelanek puntu horretan bat egin arren, Petra Joos erakusketako komisarioak adierazi bezala, «ikuspuntu, ideia eta forman bereizten dira». Horregatik teknika eta material desberdinak erabili ditu artista bakoitzak.

«Levitas» izenburuko lana Javier Perez artista bilbotarrak burutu zuen 1998an. Lurrean barreiatutako beira puztuko esferek osatzen dute lan hau. Esferak barrutik hustuak daude eta arrasto bitxiak irudikatzen dira modu horretan. Lan honen bidez bizitzaren hauskortasuna eta ezegonkortasuna aditzera eman nahi izan du Perezek.

Cristina Iglesiasek bi lan ditu erakusketa honetan. Horietako bat, «Titulurik gabea (Alabastrozko gela)» 1993an egin zuen artista donostiarrak, burdina eta alabastroa erabilita. Estalki materialaz gain, argiak eta honek hartzen duen espazioak berak ere osatzen dute obra. Egitura garbi ikusten da obra honetan eta, modu horretan, aipatutako elementuen (materialen, argiaren eta espazioaren) ezaugarriak agerian daude, egituraren eta formaren konplexutasuna bezala.

Cristina Iglesiasek erakusketa honetan duen bigarren lanak «Titulurik gabea (Sareta II)» du izena eta 1997an egina da. Zura, erretxina eta brontze hautsa erabili ditu Donostiako artistak sareta edo zelosia arabiarrak gogora ekartzen dituen gela exotiko hau osatzeko. Hortaz, erabilitako materiala ez da gardena, baina sareta horrek ematen dio gardentasuna obrari. Modu horretan, barrutik kanpoan dagoena ikus daiteke eta kanpotik ere barruko espazioa ikusten da. Iglesiasen lanean ohikoa da artistak kontraesana bilatzea eta lan honetan ere edukiak elkarren kontra ari direla dirudi, gela hau aldi berean babesleku eta kartzela edo kaiola izan baitaiteke.

Susana Solano artista katalanak Burdina, PVC, soka eta argazkia erabili ditu «Jaosokor» (1997) izeneko lana egiteko. Sendotasun itxura faltsua ematen du kanoa formako obra honek, egitura sendo hori osatzeko material garden eta arina erabili baitu. Plastikozko zati gardenak uraren ezaugarriak islatu nahi ditu eta argia ezinbestekoa da lan honetan ere. Joos komisarioak dioenez: «Argiak ematen dio materiari itxura eta zentzua». Obra hau Indonesiako indigena baten argazkiak ere osatzen du. Izan ere, lan honek artistak bertara egindako bidaia du oinarri. Lan honen bidez artea munduarekin harremanetan jartzeko premia eman nahi du aditzera Solanok.

Juan Luis Moraza gasteiztarrak erretxina sintetikoz egindako takoiak erabili ditu «Estasia, statusa, estatua» (1994) lanerako. Zapata takoi hauek tamaina eta forma ezberdinekoak dira baina, modu ordenatuan ilaratan jarrita daude eta horrela emakumezkoen plazerra irudikatu nahi izan du Morazak. Artista honek formarekiko eta egunerokotasunarekiko interes berezia agertu ohi du eta hori lan honetan ere islatzen da. Joosen hitzetan «objektuen mugen aurrean ere kezka sentitzen du eta gai transzendenteagoak adierazten saiatzen da».
Erakusketa honetan, beste askotan bezala, hainbat artisten lanak biltzen dira kontzeptu beraren inguruan. Petra Joosek adierazi bezala, «dagoeneko ez dago artista talderik, inguruan duten errealitatea islatu nahi duten ahots indibidualak dira hauek». 60ko hamarkadan artistek gizarte hobe baten alde aktiboki borrokatzen zutela dio komisarioak. 90eko hamarkadan aldiz, globalizazioan murgildutako munduaren aurrean, «artisten lanak gizarte aldakorra rentzat desafio bilakatzen dira». Eta «Gardentasunak» gizarte opakoaren desafio