Sukaldari batzuentzat marmitakoa gauza sakratua izaten da eta horregatik era bakarra onartzen dute plater hori prestatzeko eta ulertzeko orduan. Ortodoxo ikaragarrien tartekoak izaten dira horrelakoak. Lepoa jokatuko lukete marmitakoak tomate pitin bat behar duela edo ez duela defendatzen, piper txorizerorik ez zaiola jarri behar, edo jarri behar zaiola, eta antzeko gauzak esaten. Dogma dute maite eta marmitakoa egiteko era bakarra onartzen dute: beraiena. Nire ustez, ordea, marmitakoaren handitasuna bere apaltasunean dago, egoeretara egokitzeko daukan gaitasunean, pobrearen sukaldaritza izan arren, aberats gertatze horretan. Jakina, nork bere gustukoena beharko du aurkitu.

Baina, baten bat hasten bada erraten berak bakarrik dakiela «benetako» marmitakoa egiten, lasai esan beharko zaio patata Ameriketatik etorri baino lehen, ogi gogorrez eta antzekoez egiten zela marmitakoa gure arrantzaleen ontzietan eta, otoi, kentzeko egin berri duen marmitako horretatik, patata eder hori guztia.
Orduan ikasiko du dogma ez dela lagun ona sukalde kontuetan eta tradizioa, zorionez, gauzak etengabe errepikatzea baino zerbait gehiago dela