Enpresetan sarri gertatzen den fenomenoa jazo da orden erlijiosoetan ere. Gizonezkoak gutxiago dira, baina instituzioen ardura dute. Aurrez esan bezala, gizonezkoen kongregazioen kopurua 20-25 bitartekoa da; eta emakumezkoena 115ekoa. Emakumeak, honetan ere, «konplikatuagoak» direla diote gizonezkoek, Joseba Intxaustik hain zuzen. Emakumezkoek berriz, Mari Jose Aranaren hitzetan, zera uste dute: «Gizonezkoek beti dituzte gauza garrantzitsuak egiteko. Emakumezkoek ez hainbeste». Eta orduan, zergatik daude emakumezkoen elkarte gehiago? «Elizan emakume gehiago daude meza entzuten, katekesian, formazioa eskaintzen, hitzaldietan... Batetik erlijiosoarekiko sentsibilitate handiagoa dutelako. Eta bestetik, egonezinagatik. Baina elizaren egitura gizonezkoa da», erantzun digu Aranak.

Arrazoi historikoak ere badira Euskal Herrian emakumezkoen ordenak hainbeste izateko. Trentoko Kontzilioan erabaki zen emakume erlijiosoek itxian bizi behar zutela, eta horrela izan zen Frantziako Iraultza eta Esklaustrazioaren ondoren, Eliza emakumea klausuran sartzea Jainkoaren legearen eta lege natural guztien aurkakoa zela konturatu zen arte. Orduan, emakume erlijiosoak kalera irten ziren eta, gizartean zeuden hainbat premiari erantzunez, komunitate txiki ugari sortu zen. 1903an ordea, Kongregazioaren Legearen ondorioz, aurrez sortutako etxeak itxi egin ziren. Horregatik, emakumezkoak erbestera joan ziren. Aukeratutako lekuetako bat Espainia izan zen. Iparraldetik sartzean, askok Euskal Herrian bertan jarri zuten euren etxea.


Historikoki emakumezko orden erlijiosoek hezkuntza, osasuna eta behartsuak zaintzea izan dute eginkizun nagusi. Kontzilio II.aren ondoren, parrokietako laguntza eta marginazioa bezalako alorrak lantzen hasi ziren. Orokorrean, emakumezkoen elkarteetan ez da parrokiarik izaten, gizonezkoenetan gertatzen den moduan. Eta parrokietako euren eginbeharra laguntzera mugatzen da: katekesia prestatzetik hasi eta mantelak garbitzeraino. Izan ere, isileko lana da emakumeena orden erlijiosoetan, eta ez dute parrokietan kanpora begirako lanik egin. Bai ordea, komunitate txikien bidez, hirietako auzo behartsuenetan.
Dena den, gero eta kontzienteagoak dira emakumeak euren lan isilaz. Gero eta garbiago dute emakumearen askapenarengatik lan egin behar dutela, baina ez bakarrik gizartean, baita ere elizan